Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου μου (βλ. στο φύλλο της «Εφ.Συν.» του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, 25-26.10.2025) ακολουθεί εδώ το κείμενο με τις συγκεκριμένες προτάσεις που υπηρετούν, κατά τη γνώμη μου, μια πολιτική εργασίας που πρέπει να βρίσκεται στον πυρήνα του σχεδιασμού μιας ευρύτερης συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Πρόκειται για μέρη της εισήγησής μου στη διημερίδα με θέμα «Παραγωγική Ελλάδα 2030 - Μετασχηματισμός με όραμα, δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα», που έγινε στις 10 και 11 Οκτωβρίου 2025 στην Αθήνα. Το βίντεο της εισήγησης του σ. βρίσκεται στο https://www.youtube.com/watch?v=ECa5fXaT7Pg

Στο προηγούμενο άρθρο αφετηρία της ανάπτυξης ήταν μια σειρά διαπιστώσεων:

Α. Κυρίαρχη βία και ανομία στην κοινωνία σήμερα δεν είναι η βία της εκτεταμένης εγκληματικότητας, όπως πιστεύεται, αλλά η βία και η ανομία της ατομικής διαπραγμάτευσης και της ατομικής σύμβασης εργασίας, η διάχυτη βία και ανομία στη δουλειά και άρα και στη ζωή των ανθρώπων.

Β. Η στρατηγικού χαρακτήρα αντιμεταρρύθμιση της κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι ακριβώς η μετάθεση του κέντρου βάρους από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) και τις Διαιτητικές Αποφάσεις προς την κατεύθυνση της ατομικής σύμβασης εργασίας. Για να παραφράσουμε τον Πασκάλ, η κυβέρνηση της Ν.Δ. αφαίρεσε ισχύ από το εργατικό δίκαιο και έδωσε δίκαιο στην ισχύ των εργοδοτών.

Γ. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης διά της μείωσης των μισθών συνεχίζεται, ουσιαστικά, με ενέργειες, πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης που οδηγούν σε συνεχή μείωση των πραγματικών μισθών. Η χώρα έγινε χώρα φτηνής και επισφαλούς εργασίας. Οι ΣΣΕ εξαρθρώνονται, το (συνταγματικό κατά την Ολομέλεια του ΣτΕ 2307/2014) δικαίωμα........

© EFSYN