Το προηγούμενο διάστημα είχε πύκνωση φορτίων. Επιτομές ύλης του παραλόγου που έχει εγκατασταθεί ως λογικό κι αυτονόητο – δίχως, βέβαια, να είναι. Είχαμε ύμνους στην ομοψυχία, με μαθήματα διχασμού· συγκινήσεις για ηρωικούς κεκοιμημένους, με ψυχρή αδιαφορία για τους ζωντανούς· αποτιμήσεις της Μεταπολίτευσης, με άρωμα πολιτικών φρονημάτων και αντικομμουνιστική υστερία· βουτιές στη νεότερη ιστορία με σημαιάκια και αρκετές παραποιήσεις της. Δεν έλειψαν η χυδαία πατριδοκαπηλία, οι λεκτικές ακρότητες, οι ανοησίες, η περισσή τοξικότητα.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, μια δημόσια κηδεία -του Διονύση Σαββόπουλου- παίχτηκε σαν μισό «Ολαρία» του και μετατράπηκε σε κυβερνητικό σόου. Το σκηνικό της θύμιζε τάξη Δημοτικού που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν το απουσιολόγιο και όχι το μάθημα· όχι η παραμυθία ή το συμπέρασμα. Συνεχίστηκαν οι κυβερνητικές επιδείξεις και οι προσπάθειες για επιτυχίες εκεί που δεν υπάρχουν. Συνεχίστηκαν οι εμμονές της αντιπολίτευσης και οι αδυναμίες άρθρωσης ενός δημοκρατικού πολιτικού πλαισίου, οραματικού, συλλογικού και αλληλέγγυου. Στο δημόσιο «πλούσιο» μενού κυριάρχησε η απουσία ενός εθνικού λόγου που να αφουγκράζεται το παγκόσμιο. Ο καταγγελτικός λόγος, ένθεν........

© EFSYN