Kısa öyküleriyle tanıdığımız Raymond Carver, Yazmak Üzerine kitabında, kendi yazma serüvenine dair önemli ipuçları veriyor. Bahsi geçen konular içerik bakımından farklı farklı olsa da hayatını yazmaya adamış birçok yazarın ortak yaşantısı olduğunu gözlemliyoruz. Yazı malzemesi olarak nelerin seçildiğine baktığımızda, orada yaşamın tamamının baş aktör olduğu karşımıza çıkar. Carver, iyi bir gözlemcidir. Gerçek hikayelerinin yirmili yaşlardan sonra ortaya çıkmaya başladığını dile getirir. Evlenmeden önceki yaşantısı hakkında çokça fikri olmadığını, daha doğrusu o zaman diliminin zihninde belirgin olmadığını söyler. Buna gerekçe olarak da öykü yazabilmek için, “yaşam”ın elzem olduğunu dile getirir. Kişi yaşantısını da gözlemlemeli ve bunu edebi olarak dile getirmelidir. Eğer hikâye yazacaksa tabii. Kişi sadece kendi yaşamından da beslenmez, dışarıdan da hikâye toplar, fakat nihai olarak kendi süzgecinden geçirip kaleme aktaracaktır.

Carver’e göre kişiyi yazmaya sürükleyen en önemli itkilerden birisi de içte oluşan, karşı konulamaz bir yazma arzusudur. Bu öyle bir arzudur ki, yazmak için masanın başına oturan kişi, içteki bu güce karşı koyamaz. Ondan vazgeçemez, onu ancak yazarak teskin edebilir. Bunun başkaca bir yolu yoktur. Bu yazma isteği, öncelikle kişinin en çok “bildiği” şeyleri yazmasıyla başlar. Esasında yazar, üzerinde en fazla düşündüğü, kendisine mesele edindiği ve hayatında çok önemli bir yer kaplayan düşünce, duygu ve meselelerle ilgili yazar.

Yazmanın aynı zamanda insanın yaşama biçimi üzerinde yoğun tesiri var. Bunun tam tersini de söylemek mümkün. Her insanın kendine has bir hikayesi mutlaka vardır, fakat çok az kişi bu hikâyeyi edebi bir şekilde anlatma becerisine sahiptir. Bunu da edebiyat aracılığıyla yapabilirsiniz ancak. Aksi taktirde sohbetten, anı paylaşmaktan öteye........

© Edebiyat Burada