Ben küresel ekonomide 1990’lardan 2020 yılına kadar geçen döneme enf­lasyon açısından en mutlu ve umutlu oldu­ğumuz dönem olarak bakıyorum. Böyle bir dönemi yaşamamızın hem ekonomik hem de siyasi bir altyapısı vardı. Para ve maliye politikaları ve bunların etkileşimleri da­ha iyi anlaşılmıştı.

Para politikasında ‘enf­lasyon hedeflemesi yaklaşımı’ benimsen­miş, bekleyişleri yöneten, bağımsız merkez bankaları popüler hale gelmişti. Siyasi ta­rafta küresel olarak daha sakin bir dönem yaşanıyordu. Çin 2001 yılında Dünya Ti­caret Örgütü’ne üye olmuş, ucuz üretimin ve ihracatın merkezi haline gelmeye başla­mıştı. Çin’den gelen ucuz mal ve ucuz ara malları tüm ülkelerde enflasyonun kontrol altında tutulmasına yardım etti. Küresel­leşme dalgası hem gelişmiş hem de geliş­mekte olan ülkelerde üretkenlik artışlarını destekledi. Yabancı şirketlerin yarattığı re­kabet ortamı yerli şirketleri daha üretken olmaya zorladı.

Bu süreç önce 2008 Finans Krizi, son­ra ABD Başkanı Donald Trump’ın 2016’da başlattığı ticaret savaşları ile sekteye uğra­dı. 2020 yılında derinleşen pandemi ile kü­resel tedarik zincirlerine dair güven aza­lırken Rusya-Ukrayna savaşı batı ile do­ğu arasındaki siyasi gerilimi artırdı. Şimdi Donald Trump’ın ticaret savaşlarındaki ikinci dönemine şahit oluyoruz. Başkan Trump yaptığı açıklamalar ile birçok ülke­ye oldukça yüksek........

© Dünya