Tarih boyunca insan­lar arası ilişkilerin dinamiği dağılma ve top­laşma döngüsü üzerin­den şekil almıştır. Me­zopotamya uygarlıkla­rı, antik şehir devletleri, Roma İmparatorluğu, krallıklar, imparatorluk­lar, ulus-devletler, Avru­pa Birliği tipi entegras­yon hareketleri derken bugün geldiğimiz nokta ise olduk­ça dengesiz.

Üç ayrı eğilim aynı anda güçlü bir biçimde hissedili­yor. Acaba önümüzdeki dönemde insanlık tüm dünyayı ortak norm ve değerler sistemi altında bütün­leştiren bir “küresel yönetişim” (global governance) mekanizması­na mı geçiş yapacak, yoksa merkez devlet otoritelerini eskisinden çok daha güçlü kılan ulusal sınırları mı belirginleştirecek? Belki de o ulu­sal sınırları daha da parçalayacak ve mikro milliyetçiliklerin gelişi­mine ön ayak olacak. Bütünleşe­cek miyiz dağılacak mıyız; eğer da­ğılacaksak bu parçalanmanın ucu nereye kadar uzanacak?

Öncelikle şunu söyleyelim. Ta­rihteki en birleştirici dinamik ola­rak nitelendirebileceğimiz küresel­leşme olgusu ile insanlığı siyaseten en mikro ölçeğe kadar parçalanma eğilimine teşvik eden küreselleşme ideolojisi birbirinden farklı şeyler. Küreselleşme dediğimiz olgu spor­dan sanata, fikirlerden damak lez­zetlerine, üretimden tüketime, pi­yasa ve finansa, normlara ve değer sistemlerine vs. uzanan bir benzeş­me ve ortaklaşma durumuna işa­ret ediyor; üstelik bu benzeşme sı­nır tanımadan tüm yer küreyi kap­sıyor.

Küreselleşme ideolojisi ise içerisinde devlet otoritesine kar­şı bireyin haklarını ve alt kimlikle­rin gücünü artıran bir liberal söy­lemle geliyor. Devletin küçülmesini, onun bıraktığı alanda ise sivil top­lumun ve devlet dışı aktörlerin et­kin olması gerektiğini öngörüyor. Ancak milli kimliğin yerine dolu­şan etnik, dinsel, mezhepsel, mikro milliyetçi ideallerin nasıl dizginle­nebileceği konusundaki tek önerisi olan demokratikleşme söyleminin yetersizliğine de çaresi yok. Durum ortada!

Lübnanlaşma kavramı 1975 yı­lında patlak veren........

© Dünya