Ekonomi politikalarının her zaman siyasi sonuçları olur. Bu yüzden ekonomi yönetimle­ri, ortaya çıkan siyasi sonuçla­rı kontrol edebilmek için bizzat kendi iktisadi tercihlerinin ve uygulamalarının sonuçlarını ka­muoyuna farklı göstermeye ça­lışırlar.

Bu şekilde ortaya çıka­bilecek siyasi maliyetlerden ka­çınmak isteyebilirler. Bu durum sadece Türkiye’ye özgü olmayıp, gelişmişinden gelişmekte olana her demokratik ülkede karşılaşı­labilecek bir durumdur.

Çok uzun süredir ülkemiz cid­di bir ekonomik kriz içindedir. Bu krizin görünür yüzünü oluş­turan enflasyon sorunu ise mev­cut ekonomi yönetiminin açıkça sahiplendiği bir sorundur. Enf­lasyonu kontrol edip, tek haneli seviyelere ulaşmak bugünkü eko­nomi yönetiminin başarı ölçütü olarak ortaya konulmuştur. An­cak hem karşı karşıya kaldığımız ekonomik kriz bundan daha kap­samlı ve çok boyutlu hem de et­kileri bakımından daha derindir. Diğer bir deyişle enflasyonun tek hanelere düşürülmesi tüm so­runların çaresi olamaz.

Türkiye 2000’li yılların ba­şında enflasyon konusunda cid­di başarılara imza attı. Dönemin uluslararası mali sisteminin de yardımıyla uygulanan ekonomi politikalarının enflasyon yarat­madan uygulanabilme imkânı doğdu. Ucuz mali kaynak bolluğu ülkedeki dengeleri boz­madan toplumsal refa­hın enflasyonsuz bir şe­kilde arttırılabilmesine imkân sundu.

Ancak 2013’den başla­yarak aşamalı bir şekilde dünyadaki mali koşullar değişmeye başladı. Bu değişikliği göz ardı eden Türkiye, daha önce siyasi ve ekonomik olarak başa­rılı sonuçlar aldığı ekonomi po­litikalarını ve kaynak kullanma tercihlerini değiştirmedi. Dünya mali kesiminde yaşanan değişik­liklere kayıtsız kaldı.

Maalesef bu kayıtsız kalmanın etkileri 2018 yılında yaşadığımız krizle görünür oldu.

Buna rağmen yine aynı tarih­te Türkiye, ekonomide yaşadığı performans düşüşünü siyasi sis­temde değişikliğe giderek çare bulabileceğini düşündü. En azın­dan söylem bazında vatandaşa bu........

© Dünya