13 yaşındaydım. İlk kez bir klasik müzik kon­serine gitmiş ve ortamın büyülü atmosferinden çok etkilenmiştim. Sah­neye çıkan sanatçılar, konser başlamadan ön­ce kendi enstrümanları­nı akort etmeye başladı. Yaylar çekildi, nefesli­ler üflendi, teller gerildi.

Herkes aynı anda kendi sesini çıkarıyordu ama ortaya çı­kan sadece gürültüydü. O an hayal kırıklığına uğradığımı hatırlıyo­rum. Ta ki şef sahneye çıkana ka­dar. O an orkestrada bir sessizlik oldu. Ardından şefin tek bir hare­ketiyle müzik başladı. Ve o gürül­tü, bir anda müthiş bir senfoniye dönüştü.

Türkiye ekonomisi bugün, o konser öncesi sahneyi andırıyor. Herkes kendi enstrümanını çalı­yor, ama sanki ortada bir şef yok. Şef olmasını beklediğimiz kişi ise orkestrayı oluşturanlar tarafından pek dikkate alınmıyor; bazılarıy­sa kendi partisyonlarını bile oku­maktan aciz.

Herkes kendi notası­nı çalarken, müziğin ortak bir an­lamı, yönü, duygusu kayboluyor. Ortaya çıkan şey, teknik olarak ses üretse de kulağa sadece gürül­tü gibi geliyor. Çünkü armoni, sa­dece bireysel çabayla değil, ortak bir vizyonla mümkün. Herkes ka­rar alıyor, ama ortak bir düzen, bir ahenk yok.

Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası (TCMB), geçtiğimiz hafta politika faizini 350 baz puan artı­rarak F seviyesine çıkardı. Bant aralıklarını da aynı tutarak üst bandı I alt bandı C.5 seviye­sine yükseltti. Bu karar, teknik ola­rak enflasyonla mücadelede karar­lılık sinyali olarak değerlendiril­di.

Bu karar aynı zamanda Merkez Bankasının bağımsızlığı konusun­da da kuvvetli bir sinyal barındırı­yordu. Bu gelişmelerin hepsi ger­çekten pozitif algılandı. Ama o sin­yalin duyulup duyulmadığı, artık sadece faiz oranına değil, ekono­mik orkestranın kim tarafından ve nasıl yönetildiğine çok bağlı.

-TCMB enflasyonla mücade­le için güçlü bir faiz........

© Dünya