Hamd âlemlerin Rabbine, salât ve selam da O’nun pak Rasulüne olsun.

Geçtiğimiz dönem Gelişim Psikolojisi dersinde ölüm konusunu işlerken hocamız şöyle bir cümle kurdu: “Ölüm anksiyetesinin nedenlerinden biri de öldükten sonra unutulmaktır. Hâlbuki herkes unutulur. Unutulmak neden bu kadar kötü olsun ki? Yaşarız, birtakım işler yaparız ve ölürüz. Belki de unutulma korkusunu bıraktıktan sonra, unutulmayı kabullendikten sonra ölüm bize normal gelir.”

O an düşündüm, çok doğru bir fikirdi bu ama ne var ki insan ebediyete meftundur. Ölür, gider ahirete yani ebedi âleme ancak yine de arkasında bir iz bırakmanın derdini taşır. Yani ölmeden önce hep bunu düşünürüz: “Bir iz bırakabildim mi?”

Birkaç gün önce halamı ebediyete uğurladık. Taziyeye giderken otobüs Misis köprüsünün üzerinden geçti. Söylenti odur ki Lokman Hekim ölümsüzlük iksirini bulmuş ancak tam Misis köprüsünden geçerken Azrail aleyhisselam eline vurup o iksiri/formülü düşürtmüş.........

© Doğruhaber