Duygusuzluk, son zamanlarda insanların birbirlerine en fazla şikâyet ettikleri konulardan biri.

Üzüntüsünü, sevincini olması gereken asgari seviyede ifade etmeme. Bunun psikolojide terapi gerektiren bir aşaması da varmış. Aleksitimi yani duygu körlüğü ve sağırlığı. Yunanca’dan gelen bu kelimenin tam karşılığı; “duygu için hiçbir kelime yok” demekmiş. Bu bozukluğu, kişinin sosyal normlara uygun bir duygu dışavurum davranışı sergileyememesi diye özetliyorlar.

Tamam hemen hastalık kuruntusuna kapılmak abartılıdır da yalnız hiç dikkatinizi çekmiyor mu; taziyeler, gitgide pişmemiş acıların sosyal mecburiyetlerine, düğünler ise uzun ve hareketli merasimler yerine çeyrek zamanlı takı ve tebrik mübadelesine dönüşüyor. Birinci dereceden yakınlar için bile süresi hayli kısalan ruhsuz anmalar, görev zaruretiyle eda edilen farkındalıklar. Bu neyin kuraklığı? Yoksa; Allah muhafaza bu bir kalp göçü mü: “Bundan sonra kalpleriniz yine katılaştı…” (Bakara Suresi 74)

Kaliforniya sendromunun narsizm, hedonizm ve yalnızlık diye özetlenen yıkıcı etkisiyle modern çölleşmenin dizayn ettiği bir izole konfora mahkûm gibiyiz.

Mersiye, ağıt, türkü kıvamında sese düşen ne varsa onların da nesli tükenmiş vaziyette. Göz yaşı, dertlinin değil derdin sahibine emanet.

Oysa Allah Resulü(sav), duygusuzluğu........

© Doğruhaber