Το όνειρο του χτες είναι η ελπίδα του σήμερα και η πραγματικότητα του αύριο».

Ρόμπερτ Γκόνταρ, Αμερικανός καθηγητής, κατασκευαστής του πρώτου πυραύλου υγρών καυσίμων το 1926

Η «Ιστορία Δυο Πόλεων» είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας του Κάρολος Ντίκενς αρχίζει το κλασικό το αυτό έργο με δύο απλές φράσεις: «Ήταν η καλύτερη των εποχών. Ήταν η χειρότερη των εποχών». Και είναι δύο φράσεις που αρμόζουν απόλυτα στη δεκαετία του 1960. Στη δεκαετία που είδε την κλιμάκωση ενός πολύνεκρου πολέμου στις ζούγκλες του Βιετνάμ, και την πραγματοποίηση των ονείρων της ανθρωπότητας να περπατήσει στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου.

Γιατί πράγματι, πριν από 50 χρόνια, τον Ιούλιο του 1969, πάνω από μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο γίναμε μάρτυρες ενός κατορθώματος που ως τότε το θεωρούσαμε μάλλον αδύνατο. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια δύο συνανθρώπους μας να περπατούν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Τα επόμενα τρία χρόνια, από το 1969 ως το 1972, ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολούθησε από τις οθόνες των τηλεοράσεων μια από τις μεγαλύτερες εξερευνήσεις της ανθρώπινης ιστορίας. Με τη βοήθεια εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων, μηχανικών και τεχνικών, 27 συνολικά αστροναύτες περιφέρθηκαν γύρω από τον φυσικό δορυφόρο της Γης, ενώ 12 απ’ αυτούς περπάτησαν και εξερεύνησαν έξι διαφορετικές περιοχές της επιφάνειας της Σελήνης.

Προφυλαγμένοι από το εχθρικό περιβάλλον, τις θανατηφόρες θερμοκρασίες και την παντελή έλλειψη αέρα, παρέμειναν στη σεληνιακή επιφάνεια επί μέρες διανύοντας μάλιστα αρκετά μεγάλες αποστάσεις πάνω σε ειδικά σεληνιακά αυτοκίνητα. Στις εξερευνητικές αυτές αποστολές τους εκτέλεσαν επιστημονικές μελέτες και εγκατέστησαν ειδικά επιστημονικά όργανα που θα έκαναν παρατηρήσεις για την εσωτερική δομή του δορυφόρου μας. Επιπλέον περισυνέλεξαν εκατοντάδες κιλά πετρωμάτων και σεληνιακού χώματος αρχίζοντας έτσι την πρώτη προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθεί η καταγωγή και η γεωλογική ιστορία ενός άλλου κόσμου με την εργαστηριακή εξέταση του εδάφους του. Πώς φτάσαμε όμως μέχρις εδώ και ποιοι ήσαν οι πρωτοπόροι της διαστημικής εποχής; Ποια ήσαν άραγε τα βήματα που οδήγησαν τελικά τον άνθρωπο να περπατήσει πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης;

Ο Έντουαρντ Γουάιτ «πλέει» στο Διάστημα πλάι στο «Τζέμινι 4» έχοντας για φόντο τον κόλπο της Καλιφόρνιας μεταξύ 4 και 8 Ιουνίου 1965

Οι πρώτοι μιας ολόκληρης σειράς ιπταμένων ανθρώπων ήσαν οι περίφημοι ήρωες της ελληνικής μυθολογίας: ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος. Γιατί ένας από τους κύριους αντικειμενικούς σκοπούς του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν η συνεχής επιθυμία του να ξεφύγει από τα δεσμά της Γης και να επισκεφτεί κάποτε τον γειτονικό μας αυτόν κόσμο. Με την πτήση του πρώτου αεροπλάνου των αδελφών Ράιτ, το 1903, η εξέλιξη της αεροπλοΐας ήταν και θεαματική και γρήγορη. Το ένα επίτευγμα διαδέχονταν το άλλο και κάθε ρεκόρ είχε κυριολεκτικά εφήμερη διάρκεια, έως ότου οι ιπτάμενες μηχανές άρχισαν να επικρατούν στον αέρα. Σήμερα, χιλιάδες ατσαλένια μεγαθήρια με εκατοντάδες επιβάτες το καθένα διασχίζουν τους αιθέρες του πλανήτη μας από τη μια άκρη στην άλλη.

Συγχρόνως σχεδόν με την ανάπτυξη του αεροπλάνου άρχισε και η μελέτη των διαστημικών πτήσεων. Στη Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα ο καθηγητής των μαθηματικών Κονσταντίν Τσιολκόβσκι αφιέρωσε τη ζωή του στον υπολογισμό της πτήσεως πυραύλων και στον τρόπο επίτευξης διαπλανητικών εξερευνήσεων. Στο μεταξύ στην Αμερική ο καθηγητής Ρόμπερτ Γκόνταρ κατόρθωσε το 1926 να κατασκευάσει τον πρώτο επιτυχημένο πύραυλο που χρησιμοποιούσε υγρά καύσιμα και πολλαπλούς ορόφους. Ο Γκόνταρ ήταν πραγματικά ένας οραματιστής. Όταν τελείωνε το λύκειο είχε προβλέψει: «Το όνειρο του χτες είναι η ελπίδα του σήμερα και η πραγματικότητα του αύριο».

Στους μηχανικούς που ανέπτυξαν το πυραυλικό πρόγραμμα των Γερμανών περιλαμβάνονταν και ο Χέρμαν Όμπερθ, ο οποίος προσέλκυσε μερικούς νέους μηχανικούς να αρχίσουν, σε ιδιωτική βάση, διάφορους πειραματισμούς. Οι πρωτοπόροι αυτοί της πυραυλικής ήταν πραγματικοί οραματιστές για την ειρηνική χρήση των πυραυλικών συστημάτων τους. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και στη Γερμανία του Χίτλερ. Τα γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου οδήγησαν τους καλύτερους επιστήμονες και μηχανικούς της Γερμανίας σ’ ένα απόμακρο ψαροχώρι που ονομαζόταν Πενεμίντε.

Στο Πενεμίντε, με διευθυντή τον νεαρό τότε Βέρνερ φον Μπράουν, δημιουργήθηκε σύντομα το εκτενέστερο και πιο πολύπλοκο βιομηχανικό σύμπλεγμα στον κόσμο με σκοπό την έρευνα και παραγωγή πυραύλων που για πρώτη φορά θα........

© Documento