İlahi bir soruyla başlamıştı insanın yaratılış hikâyesi. Yaratanımızın; "Elestü bi Rabbiküm-Ben sizin Rabbiniz değil miyim?" sualine, "Bela-Evet şahit olduk ki Rabbimizsin" (A'râf, 7/172.) cevabını vermişti cümle ruhlar. Ahd u mîsâk eylemişti Hak Teâlâ ile. Sadece O'nun zatı var iken kendine bir halife yaratmayı murâd eyledi Rabbimiz. Kuru balçığa şekil verip (Hicr, 15/26.) ruhundan üfledi. (Secde, 32/9.) Toprak olan beden o ruh ile canlandı, insan oldu, Adem oldu. Melekler ona secde kıldı. (Bakara, 2/34.) Ve insan, Allah'ın halifesi, izzet ve şeref sahibi bir varlık olarak yeryüzünü onurlandırdı.

Her birimiz, Adem peygamberin ailesinin bir ferdi olarak dünyaya açtık gözlerimizi. Kainat, tüm mükemmelliğiyle bizim için var edildi, eşya hizmetimize verildi. Peygamberler gönderildi bizim için. Sarp yokuşlu dünya hayatının sırat-ı müstakim üzere, nasıl tanzim edilmesi gerektiği gösterildi bizlere. Kainatı bir güneş gibi aydınlatan Efendimiz hayatı onurumuza yaraşır bir şekilde nasıl yaşayacağımıza dair rehberlik yaptı bizlere. Birbirimizi hakir görmenin kötülük olarak yeteceğini, fıtratımıza yerleşen merhamet duygusuyla cennet yolunun birbirimizi sevmekten geçtiğini hatırlattı hepimize.

Rabbimizin insanın fıtratına yerleştirdiği müstesna duygulardan biri de merhamettir. Merhamet, muhabbettir. Şefkattir. Lütuf ve yardımlaşmadır. İnsanın içinde bir yerlerde sönmeye yüz tutan insanlık kandilini yeniden tutuşturan bir haslettir. İnsanı hakiki manada insanlığı ile buluşturur. Bir yudum suyla bile olsa başkasının acısını, ıstırabını dindirmektir merhamet. Bir yaraya merhem olmak, can taşıyan her varlığa şefkat ve rahmet nazarıyla bakmaktır merhamet. Tüm yaratılmışlara sevgi ile yaklaşmak, onları kötülüklerden korumaktır. İhtiyacı olana zor durumlarında yardım etmek, bağışta bulunmak, affetmektir. Yaşadığımız ortamı sevgi ve güven ile........

© Diyanet Haber