Geçtiğimiz hafta 102. yaşını kutladığımız Cumhuriyet’i ele alırken her ne kadar bir asrı devirmiş olmanın, rejime atfedebileceği olgunluk göze çarpsa da, devletler tarihi kapsamında çok genç bir yönetim sistemi Türkiye Cumhuriyeti.

Bebeklik, çocukluk, gençlik dönemlerinin beşeri yaşam alanında farklı farklı şekillerde tezahür eden zorlukları vardır. Bir insanın doğup yetişmesi, aşamalarla büyüme sancılarının eşlik ettiği çetin bir yola benzer.

Devletlerin ve rejimlerin de aynı şekilde, kuruluştan itibaren olgunlaşmalarına kadar, başlıca mağduru vatandaşlar olan sancılı bir kurumsallaşma süreçleri vardır.

Her ne kadar demokrasi kavramı bazı söylemlerde cumhuriyet rejimi ile birebir aynı kurumsal yapının ayrılmaz parçaları gibi kullanılsa da, dünyada birçok pratik örnekte demokrasinin uzaktan yanından geçmeyen cumhuriyet rejimleri, ve demokrasi ile yönetilen ancak monarşik çatı yönetimleri ile dengesel bir yapı kuran ülkeler hepimizin malumu. Coğrafyamızda bu olguyu doğrular nitelikte gelişmeler yaşanmış, Osmanlı İmparatorluğu son döneminde özellikle 2. Meşrutiyet'te ivmelenen bir demokrasi atılımına sahne olmuştur. Kurtuluş Savaşı'nın ardından Büyük Meclis'in açılması ve ardından Cumhuriyet'in ilanı ile Demokratik Türkiye Cumhuriyeti, yakın gelecekte yaşayacağı çocukluk hastalıklarından ve çekeceği acılardan habersiz şekilde Türk milletine umut olmuş, yeni bir başlangıç kapısı açmıştır. 1. Dünya Savaşı’nın korkunç yıkımının amansız yorgunluğunu ve bunun millete her manada yüklediği yükü sırtlanmış olan ülkeyi yeni bir çehreye çevirme misyonunu başarı ile üstlenmiş olan Atatürk'ün, Kurtuluş Savaşı öncesi ve sonrası güvendiği ve birlikte çalıştığı yol arkadaşları yaşadığı çeşitli sorunlar, tek partili demokrasiden, gerçek demokrasiye- çok partili rejime geçiş denemelerini sekteye uğratmış ve Halk Fırkasına rakip olan siyasi partiler kapatılmıştır.

1920-30’lar Türkiye'sinde henüz bebek niteliğinde olan Türk demokrasisi için bu türbülansların,........

© Diriliş Postası