“İzâ’ş-şemsu kuwwirat.”

“Güneş dürüldüğünde…” (Tekvîr, 81/1)

Kıyâmet sahnesinin ilk satırı…

Semânın kandili olan güneş, dürülüyor.

Varlığıyla geceyi sabaha, karanlığı ziyâya çeviren o muazzam mevcûd, bir emr-i ilâhî ile artık perde arkasına çekiliyor.

Zâhirde bu bir kozmik inkılâptır.

Lâkin işârî manâsı, daha derin ve daha çarpıcıdır.

Zira güneş, yalnızca semânın değil, zamanın da........

© Diriliş Postası