Eskiden kitap okuyunca insan kendini zenginleşmiş hissederdi. Şimdi birisine “Kitap okuyorum.” dediğinizde ya acayip bakılıyor ya da karşıdan “Vay be, nasıl vakit buluyorsun?” gibi bir tepki geliyor.

Sanki kitap okumak bir lüks, zihinsel bir tatil haline gelmiş gibi değil mi? Filmler bitmeden geçiliyor. Cümleler yarıda kalıyor. Sohbetler, üç bildirimle bölünüyor. Çünkü günümüz insanı artık kendi dopamin reseptörlerinin esiri olmuş durumda.

Dopamin, beyin kimyamızın ödül hormonu desek yanlış bir şey söylemiş olmayız. Yeni bir şey, hoş bir ses, göz alıcı bir görüntü... Beyin bunlara hemen reaksiyon verir, dopamin salgılar. Bu doğaldır. Ama artık bu sistemi doğal sınırların çok ötesinde, endüstriyel boyutlarda sömürüyoruz.

TikTok’ta, Instagram Reels’ta saniyeler içinde onlarca video kaydırılıyor. Youtube kafamıza video fırlatıyor. Bir anda Yüreğir'de tabla kebapçı tezgahındayken bir anda Newcastle'de metro durağındayız. Her birinde bir başka yüz, başka ses, başka renk. Saniyelik ödüller, beyni tembelleştiriyor. Artık uzun süren hiçbir şeye tahammülümüz yok. Dikkat eşiğimiz, bir sosyal medya postunun altına gelen beğeni sayısı kadar sığlaştı.

Artık tarumar olmuş dopamin reseptörlerimizin karnına gitsin diye........

© Denge