Eşini yıllar içerisinde enkaza dönüştürmüş biri o enkazın üzerinde mutluluk inşa edebilir mi?
İnsan bazen farkında olmadan tüketir herşeyi.Sevgiyi tüketir, sabrı tüketir, anlayışı, bekleyişi tüketir.Bazen elde etmek için uğraştıklarını elde ettikten sonra tüketir.Çünkü kıymeti bilinmeyen herşey tükenmeye mahkumdur.

Bir kadın danışan eşinden bahsederken bana ; yıllardır evliliklerinde maddi manevi çabayı yalnızca kendinin gösterdiğinden bahsetti.İkisi de çalışıyordu ama adamın çalıştığı kendi keyfine gidiyor,hep borcu oluyor ve o borcu ödemekte ikisine kalıyordu.Çocukların ihtiyaçlarını,evin ihtiyaçlarını karşılayan hep kadındı.Buna rağmen görmek istediği takdiri,sevgiyi, onayı ve ilgiyi göremiyordu eşinden.
Yıllar geçmiş,kadın yorulmuş ve evlilik artık bitme noktasına gelmişti.Ama yine de "ben onu çok güzel sevdim,sadece ondan da sevgi istedim"dedi.

Üstüne yıkılan yüklerin yorgunluğuna rağmen yine taşımaya razıydı belki ama sevgiyi, saygıyı hissedememek, değer görememek daha ağır geldi ona. Bir eşin ruhu........

© Denge