İnsan, sevildiğinde değil; sevildiğini hissettiğinde mutlu olur. Sevgi; kuru cümlelerle değil, davranışlarla anlam kazanır. Evlilik gibi iki ayrı dünyayı bir araya getiren hayat yolculuğunda, sevgi; sözden çok fedakârlıkla, emekle, uyumla kendini gösterir. “Bir kadın seni gerçekten seviyorsa, kendini sana göre ayarlar; sevmiyorsa ‘beni olduğum gibi kabul et’ der.” Bu söz, tek taraflı bir iddia gibi görünse de aslında sevginin karşılıklı uyum gerektirdiğini hatırlatır. Çünkü “beni olduğum gibi kabul et” demek çoğu zaman, “değişmek istemiyorum” demektir. Oysa sevgi, değişmeyi değil; dönüşmeyi gerektirir. Hatta değişmek değil, gönüllü olarak değişebilmek sevginin olgunluk sınavıdır.

Kur’ân’ın sevgi dili; “sükûnet, merhamet ve meveddet'tir. Yüce Allah, evliliği tarif ederken şöyle buyurmaktadır; “Sizin için, birbirinizle huzur bulasınız diye kendi cinsinizden eşler yaratması ve aranızda sevgi (meveddet) ve merhamet (rahmet) koyması O’nun ayetlerindendir.” (Rûm, 21) Ayette geçen “meveddet”; sevgiyi, “rahmet” ise; merhametli davranmayı ifade eder. Sevgi, tek başına yeterli değildir; merhametle desteklenmeyen sevgi, uzun ömürlü olmaz. Merhamet ise, “Ben böyleyim, idare et” demek değil; “Senin mutluluğun için kendimi ayarlayabilirim” demektir. Bu yüzden bir eş, sevdiğini iddia ederken değişmeyi........

© Denge