Beden yorgunluğu uyuyarak, tatil yaparak, iş formunu ve çeşidini değiştirerek sağlanabilir. Ancak, insan bazen öyle bir noktaya gelir ki; ne uyku ne de tatil dinlendiremez. Çünkü; ruh yorulmuştur. Ruhun ilacı uyku değildir. Yorulan ruh bedeni de taşıyamaz. Kişi hâlsizleşir, moralsizleşir, enerjisi düşer, algısı zayıflar, gereksiz tepkiler çoğalır. Beden ruha dar gelmeye başlar. Ruhu yorulduğu için de hiç bir şeyden tatil alamaz. Ruhta oluşan boşluğu maddi unsurlar dolduramaz. Artık, yorgunluk bedenden çok ruhu sarmış, kişiyi sarsmaya başlamıştır. İşte o andan itibaren insan kalbi; dünyalıklarla değil, Yaradan’a yönelişle huzur bulacağı bir noktaya gelmiştir. Çünkü ruhun gıdası; secde, dua ve sabırdır. Ruhunu dinlendirmek için; en yakın yol secde, en içten ses dua, en sağlam sığınak sabırdır.

Hayatın ağırlığı sadece bedeni değil, ruhu da yormaktadır. Kimi zaman işlerin telaşı, kimi zaman insanların kırgınlığı, kimi zaman da beklentilerin baskısı ruhu daraltmaktadır. Bedenin dinlenmesi kolaydır; uyuyunca, oturunca ya da bir süre mola verince yenilenmektedir. Ama ruhun yorgunluğu öyle değildir. Onu dinlendirmek için başka bir iklime girmek gerekmektedir. Allah’a yöneliş; ruhun dinlenme alanı ve iklimidir.

Secde, ruhun en çok ferahladığı andır. Çünkü secdede insan, en alçak noktadayken en Yüce olana........

© Denge