İnsanoğlu, yalnızca ekmekle değil; kelimelerle, duygularla ve ilgiyle yaşar. Rabbimizin “Biz insanı en güzel biçimde yarattık” (Tîn 4) buyruğu, bu zarif varlığın maddi olduğu kadar ruhsal bir yönü olduğunu da bildirmektedir. Bu ruhsal yön; kimi zaman bir tebessümle, kimi zaman bir övgü sözüyle, kimi zaman da bir ilgiyle beklenmektedir. Tıpkı bedenin gıdaya, ruhun ise sevgiye muhtaç olması gibidir. Erkek övgüyle, kadın ilgiyle beslenir; bu, yaratılışın derin dengelerindendir. Erkek için takdir edilmek, kadın için ise fark edilmek; ruhun oksijenidir.

Erkeğin ruhsal besini "Övgü"dür. Onun doğasında “başarma” duygusu vardır. Rabbimiz, Âdem’e eşyanın isimlerini öğretmiş (Bakara 31) ve yeryüzünde halifelik görevi vermiştir. Bu görev, sorumluluk, koruma ve üretme fıtratını beraberinde getirmiştir. Erkek, yaptığı işin görülmesini ve emeğinin takdir edilmesini ister. Bir erkek övülünce, sadece gururu değil, emanete olan bağlılığı da güçlenir. Hz. Peygamber (s.a.v.), ashâbını sık sık övgüyle motive etmiştir. Bedir’de savaşan sahabeleri överken “Siz yeryüzünün en hayırlı topluluğusunuz” buyurmuştur. Bu söz, yüreklerine güç, ruhlarına iman direnci vermiştir. Övgü, erkeğin nefsini değil, sorumluluk bilincini büyütürse; ibadet gibi bir değere de dönüşür. Çünkü takdir, bir insanın içindeki Allah’a şükür duygusunu da harekete geçirmektedir.

Kadının ruhsal besini........

© Denge