İnsanın dünyadaki en büyük imtihanlarından biri, görmediği hâlde inanabilmektir. Gözle görülen, elle tutulan bir şeye bağlanmak kolaydır. Fakat hiç görmediği bir peygambere gönülden teslim olmak, onun yolunda yürümek, onun sevgisini kalpte en üstün yere koymak, imanın en büyük tezahürlerindendir. İşte bu yönüyle Peygamberimiz (s.a.s.), “Benim kardeşlerim, beni görmeden bana iman edenlerdir.” buyurmuş ve asırlar sonra gelecek müminleri “ihvânım” yani “kardeşlerim” diye onurlandırmıştır. Bu ifade, Resûlullah’ın ümmetine olan şefkatini ve muhabbetini göstermektedir. O, sadece kendi dönemindeki ashâbıyla sınırlı bir peygamber değil, kıyamete kadar gelecek bütün müminlerin peygamberidir. Onun kalbi, ashabına nasıl açıksa, bizlere de öyle açıktır. Bizler de onun kardeşleriyiz. Onu görmeden, sesini duymadan, kokusunu almadan, yalnızca vahiyden ve rivayetlerden tanıyıp iman eden müminleriz.

Sevgi, genellikle tanışıklıkla güçlenir. Birini yakından tanımak, onunla yaşamak, hatıralar biriktirmek sevgiyi artırır. Oysa Resûlullah’a olan sevgimiz, böyle bir tecrübeye dayanmaz. Bizler, sadece Kur’an’ın şahitliğiyle,........

© Denge