Bazı insanlar vardır ki, daha konuşmadan bile insana güven verir. Oturmasıyla, kalkmasıyla, bakışıyla, kelimeleri seçişiyle, gönül diliyle fark edilirler. Onlar hakkında eskiler, "Kumaşı güzel" derdi. Bu tabir; görünenden ziyade derinlerde yatan, insana aileden, kökten, fıtrattan ve terbiyeden miras kalan hasletleri işaret eder.

Güzel üslup, iyi terbiye, nezaket, saygı ve akıl gibi… Onlar, haya, iffet nezaket, merhamet sahibiderler. İslâm ahlakının temelini oluşturan bu kavramlar, sadece toplumsal bir beğeni ölçüsü değil, aynı zamanda Kur’ân ve sünnetle temellendirilmiş yüksek bir karakter modelidir. Kur’ân-ı Kerîm’de Yüce Allah; “Kullarıma söyle, en güzel olanı konuşsunlar.” (İsrâ, 53) buyurmaktadır. Bu ayet, üslubun sadece bir iletişim biçimi değil, bir müminin kimlik kartı olduğunu gösterir.

Peygamber Efendimiz (sav), insan ilişkilerinde; üsluba, saygıya ve nezakete büyük önem vermiştir. O, hiçbir zaman kaba ve kırıcı olmamış, Ashâbına da hep güzel söz söylemeyi ve gönül almayı öğretmiştir. Hz. Aişe (r.anhâ); “Resûlullah, insanların en güzel ahlaklısıydı. Asla kaba söz söylemez, kimseyi kırmazdı.” (Buhârî) bilgisini paylaşmıştır.

İyi terbiye, sadece dış görünüşe değil, iç dünyaya da yansır. “Kumaşı güzel insan” bu anlamda; edebiyle, ahlâkıyla,........

© Denge