Toplumda her insanın huyu ve mizacı farklıdır. Kimi; ince, nazik ve zarif, kimi; sert, patavatsız ve kabadır. Ancak insan ilişkilerinde, sadece dışa yansıyan bu kabalık ya da kibarlık ölçü değildir. Nice kibar görünümlü insanlar vardır ki; içlerinde fesatlık, haset ve hile barındırırlar. Kimi zaman güler yüzleriyle, kimi zaman tatlı dilleriyle kalplere girer fakat niyetleri bozuktur. Asıl tehlike de buradadır. Çünkü fesat insan, kendisinin dışında herkesin zarar görmesini ister. Hesabı hep başkasının yokluğu üzerinedir. Onun için; dostluk, sadakat ve güven yoktur. Dost gibi yaklaşır ama içinde düşmanlık besler.

Kaba insan ise; niyetini gizlemez. Ne düşünüyorsa onu söyler. Kırar, döker, zaman zaman incitir ama art niyet taşımaz. Başkasının malına, namusuna, hakkına göz dikmez. Onun sert sözleri incitebilir ama bu geçicidir. Kaba insanın zararları yüzeyseldir, fesat insanın zararı ise derindir ve sessizdir. Biri; taş atar ses çıkarır, diğeri; zehir döker, habersiz içirir. Bu nedenle, faydası olmasa bile zararı da dokunmayan kaba insan, fesat insandan çok daha güvenilirdir.

Tarih boyunca toplumları çürüten, nice devletleri içten yıkan da çoğu zaman fesatlık olmuştur. Kur’an’da münafıklar sıkça zikredilir, çünkü onlar dıştan iman etmiş........

© Denge