İnsanı zorluklar, yokluklar ve hayatın ağır yükleri yormaz. Aksine, insan mücadele ettikçe güçlenir, yokluğa sabrettikçe direnir, sıkıntıya göğüs gerdikçe olgunlaşır. Eğer kalbinde samimiyet varsa; hayatın en sert darbeleri bile insanı ayakta tutar. Asıl yorgunluk; insana dışarıdan değil içeriden bulaşır. Çünkü insana en ağır yük; ikiyüzlü insanlarla muhatap olmak, onların oyunlarını seyretmek ve onların güvenilmez yüzleriyle karşı karşıya kalmaktır.

İkiyüzlülük; bir insanın kendisini gizleme çabasıdır. Kendi içindeki niyetini saklayıp başkasına başka yüz göstermesidir. İkiyüzlü insan; bir yerde başka, diğer yerde bambaşkadır. Birine dost görünürken arkadan hançerlemeyi sürdürür. Yüzünde gülümseme vardır ama içinde kin taşır. Görünürde samimiyet vardır ama gerisinde menfaat hesabı dolaşır. İşte bu maskeli hâl; karşısındaki insanı yorar, tüketir ve bezdirir.

Samimi insanla dostluk kurmak kolaydır. Çünkü onun yüzünde ne varsa gönlünde de odur. O insanda sürpriz yoktur, gizli ajanda yoktur, hesap kitap yoktur. Bu gibi insanların yanında huzur olur. İkiyüzlü insanda ise sürekli bir tedirginlik vardır. “Acaba şimdi hangi yüzünü gösterecek?” kaygısı insanı bitirir. Bu yüzden samimiyet; insan ruhunun oksijenidir, ikiyüzlülük........

© Denge