Evlilik, sadece iki bedenin değil; iki ruhun, iki yüreğin, iki hayatın bir araya gelerek ortak bir kaderi paylaşma yolculuğudur. Bu yolculukta sadece maddî değil, manevî haklar da devrededir. Dervişin dediği gibi, “evlilikte kul hakkı, eşine sevgi borcunu ödememektir.” Çünkü evlilikteki en ağır vebal; kalbe dokunmayı ihmal etmektir. İlgiye, sevgiye ve anlayışa aç bir gönlü yok saymak; Allah katında sadece bir ihmalkârlık değil; kul hakkıdır.

Dervişin sözü, bugünün koşuşturmalı dünyasında unutulmaya yüz tutmuş bir hakikati haykırmaktadır. Güvenilen bir kalbi yalanla kırmak, birlikte yaşarken ruhen yalnız bırakmak, aynı sofrada otururken gönül sofralarını ihmal etmek büyük bir vebaldir. Bu hakikat; sadece kadına ya da erkeğe değil, evlilikte bulunan her bireye yöneliktir. Zira evlilikte iki taraf da birbirine hem şahid, hem yoldaş, hem de emanettir.

Evliliklerin en çok yara aldığı yer; eşlerin birbirine emanet olduğu hakikatidir. İnsanlar, dış dünyada yorgun düşüp eve sığındıklarında, kalplerine bir dua gibi dokunacak sıcak bir bakışa, anlayışlı bir söze, samimi bir paylaşıma muhtaçtır. Eşiyle aynı çatıyı paylaşan birçok insan, ruhen yalnızdır. İşte dervişin dediği gibi, “aynı sofrada olup da ruhen aç bırakmak” tam da budur. Her gözyaşı bir duadır ve eşin kalbinden dökülen yaşlar Allah’a ulaşır. Orada “bu kulumun hakkı yendi” denildiğinde artık mesele dünya ile sınırlı kalmaz, ahirete taşınır.

Birçok kişi evliliği yalnızca........

© Denge