Cömertlik, ahlâkın en parlak aynasıdır. İnsan karakteri, elindekini paylaşma biçiminde kendini gösterir. Cömert insan, nimetin gerçek sahibinin Allah olduğunu bilir; malı elinde tutmaz, gönlünde taşır. Oysa cimri, nimeti kendinden bilir. Kazancına ilahî bir pay biçer, “Ben yaptım” der, “Ben kazandım” der, “Benimdir” der. Böylece farkında olmadan Allah’ın “Rezzâk” sıfatına ortak koşar. Bu yüzden cimrilik sadece bir huy değil; bir inanç zaafıdır, kalp hastalığıdır.

Cömert insan, Allah’a güvenendir. “Kim Allah için verirse, Allah da ona daha fazlasını verir” vaadine yürekten inanır. Zira Kur’an, “Sevdiğiniz şeylerden Allah yolunda harcamadıkça iyiliğe erişemezsiniz” (Âl-i İmrân, 92) buyurmaktadır. Bu, sadece para vermek değildir; vakit vermektir, bilgi paylaşmaktır, tebessüm etmektir, dualarda yer vermektir. Cömertlik bir ruhtur; fakirin duasında, yetimin gülüşünde, dostun vefasında kendini ifade eder.

Cimrilik ise hem sahibini hem çevresini kurutur. Cimri, hem dünyada yalnız kalır hem ahirette eli boş gider. Hz. Peygamber (s.a.v.), “Cimriden uzak dur,........

© Denge