Hayatın her alanında güç; birliğin meyvesidir. İnsan, yaratılış itibarıyla sosyal bir varlıktır. Yalnızlık fıtrata aykırıdır. Ne yalnız bir birey, ne dağınık bir aile, ne parçalanmış bir millet, ne de bölünmüş bir ümmet ayakta kalabilir. Her dönemin en büyük zaafı; birlik ruhunun zedelenmesidir. Tarih şahittir ki; yıkımların, işgallerin ve felaketlerin çoğu; dağınıklıktan, zaferler ve direnişler ise; birlikten doğmuştur.

Birey; kendiyle barışık, başkalarıyla uyumlu olmalıdır. Birleşme, ilk önce bireyin kendi iç dünyasında başlar. Kendiyle barışık olmayan, ruhen bölünmüş, zihnen dağınık bir insanın; dış dünyayla sağlıklı bağlar kurması zordur.

İnsan; nefsini, aklını ve kalbini bir çizgide toplayabilmeli, gönül bütünlüğünü sağlamalıdır. Ruhsal çatışma yaşayan birey; en küçük krizde parçalanır. Sağlam duruşlu insan, iç huzuru olan kişi; ailesine de, milletine de güven verir. Kendine hâkim olan insan; çevresiyle de sağlıklı ve yapıcı ilişkiler kurar. Bireysel farkındalık; ümmete kadar uzanan birlik zincirinin ilk halkasıdır.

Aile; birliğin çekirdeği, toplumsal yapının temelidir. Ailedeki her fert, bir yöne çekerse; evin huzuru bozulur, bereket kaçar, sevgi solar. Anne baba arasında muhabbet yoksa; çocukların istikameti olmaz. Ailede........

© Denge