S koje god strane barikade da se našao – bilo da je ćacifil ili čacifob – svako u Srbiji danas je svestan da je zemlja po ko zna koji put na važnoj istorijskoj raskrsnici. I opet, kao i mnogo puta ranije, rizikuje da pogrešno prelomi.

Govori se čak i o Trećem srpskom ustanku. Nije reč samo o aritmetičkoj grešci u sabiranju prostih brojeva, već i o odsustvu istorijskog sećanja, sa opasnom tendencijom da se srlja u nevolje zbog odbijanja da se uči iz tragičnog kolektivnog iskustva. Zato, ne daj bože ponavljanja, ako ne mora (a, da li mora zavisi od otuđene svetovne i crkvene vlasti)!

Nije se na ovim prostorima oskudevalo u bunama i ustancima, ali ako se uzmu u obzir samo takvi pokreti sa inicijalnim ili kasnije zadobijenim opštenarodnim karakterom, Treći srpski ustanak najavio je tadašnji pukovnik Kraljevine Jugoslavije Dragoljub Draža Mihajlović 11. juna 1941. na Ravnoj Gori osnivanjem Komande četničkih odreda Jugoslovenske vojske.

Četvrti srpski ustanak proglašen je 4. jula 1941, a realno je počeo pucnjima Žikice Jovanovića Španca 7. jula iste godine u Beloj Crkvi. Draža je izdan i kasnije streljan, a Španca su njegovi drugovi s leđa likvidirali kao „trockistu“.

Korisno je podsetiti se kako je prošla „partizanska Srbija“ tokom prve tri ratne godine i „četnička Srbija“ u poslednjoj godini tog nesrećnog rata. Daleko od toga da su se Nemci ponašali kao turisti, ali je naša bratoubilačka krvožednost prilično zasenila njihov doprinos ukupnom broju žrtava.

Na širem području bivše zajedničke države dizanje revolucije u vreme surove okupacije – sa idejom da će okupator otići kad-tad, a da je idealno vreme da se satre „domaći neprijatelj“ – još više je marginalizovalo ulogu Nemaca, posebno u ubijanju civila.

„Leva........

© Danas