Kopiranje stranih modela bi imalo smisla kada bi i političke okolnosti bile prekopirane. Ne samo političke, već i ekonomske, socijalne, kulturne, pa i međunarodne. Na primer, ponekad se čuju mišljenja kako bi RTS trebalo urediti kao Hrvatsku radio-televiziju, ali izgleda da malo ko zna da tamo i urednika i upravni odbor HRT-a bira skupštinska većina. Isto je i kod nas, samo maskirano time što skupštinska većina bira REM koji glumi nezavisnost, pa kao tako maskirana ruka skupštinske većine utiče i na državnu i na sve ostale televizije.

Slično je i sa nemačkim i britanskim i francuskim rešenjima. Oni se oslanjaju i na tradicije i norme koje se manje-više poštuju po decenijskoj inerciji. I tamo političke partije utiču na izbor rukovodstva, ali taj uticaj ponegde dele sa novinarima i njihovim udruženjima, te i sa drugim organizacijama u društvu.

NJihovi političari se ne bi drznuli da, na primer, osnuju fantomska novinarska udruženja i druge organizacije kako bi kroz njih sebi prigrabili medijsku dominaciju. To kod nas nije slučaj. Osim lepih želja koje se svode na to da se nekako mora izabrati „objektivno“ nadzorno telo, za sada nisam video konkretan, operativan nacrt institucionalnog uređenja televizijskog prostora koji bi sprečio tešku dominaciju vladajuće partije.

Kako naterati političare da smanje pritisak na televizije, kako bi i novinarima bilo lakše? Za početak, nije uopšte potrebno da izbori budu pošteni. Bitno je da na njima vladajuća koalicija nema više od 189 poslanika u Skupštini. Nakon izbora, formira se Skupština.........

© Danas