Mersin’de, çocukluğumda, o zamanlar adı Bozkurt olan caddenin üzerindeki Büyük Çıkmaz Sokak’ta (artık çıkmaz değil) otururduk. Cadde, Yoğurt Pazarı ile Kuru (şimdi Süslü Çeşme diyorlarmış) arasında uzanırdı, Koca Çizmeli Ormancı Ahmet (Uygun) Efendi ile evli olan, benim çocukluk aşkım ve tanrım Kevser halamın evi bu cadde üzerindeki sokağı çıkmaz yapardı. Yazıya giriş tamam oldu.

Sıkı rakı içip zurna gibi sarhoş bıçkın mahalle kabadayıları adını andığım caddelen geçerken “Allööşşş! Var mı bana yan bakan!” diye kabarırdı. Arkasından “Yürrü kerreste müdürüüü” yanıtını alırdı mahalleliden. “Yürrü kereste müdürü”nün ardından “zort” (iki avuç arasına üfleyerek çıkartılan ses) çekilirdi!

Bu tören dönemin folklorunun önemli bir parçasıydı.

***

Aslında, eski ve artık emekli olan Diyanet İşleri başkanı için bir yolluk yazısı yazacaktım ama yazı masama oturduğum sırada bir çocukluk arkadaşım telefon etti. Laf lafı açtı, benim arkadaş, siyasal bakımdan vefasız bir ortak arkadaş için “Yürrüsün kerreste müdürü” dedi ve arkasından zort çekti gülüştük.

Görev süresini doldurup emekli olan Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Ali Erbaş için bu protokolü uygulamak söz konusu olmadığı gibi benim türümden eski usul “bobstil”1 entelektüele hiç mi hiç yakışmaz. Yukarıda ettiğim sözler “meclis”in dışındadır.

Bu kadar gevezelikten sonra taze emekli Erbaş’ı uğurlama faslına gelelim:

Görev süresi boyunca, devletin yüksek makamlarına atanan memurların belli gün ve törenlerde Anıtkabir’i ziyaret ederek “çelenk sunmak ve saygı duruşunda bulunmak” geleneğine uymaması, yıllar boyunca hedef olduğu kınamalı söz ve yazılara kulak asmaması dikkatleri üzerine çekmiştir.

İster dindar olsun ister dinsiz, ister yaşasın ister tahtalı köye göçmüş olsun onurlu bir insanın, insan olan insanın “Arkamdan ne derler” kaygısı en önemli ahlak ve etik ilkesi olmalıdır. Böyle bir kaygı ve ilkesi olmayan dindar istediği kadar koyu........

© Cumhuriyet