Jean-Paul Sartre, Madeleine Gobeil ile Claude Lanzmann’ın Radio Canada için kendisiyle yaptıkları söyleşide “ırkçılık’ı şöyle tanımlar:

“Irkçılığı ele aldığımızda ırkçılık karşıtlığını sadece dış dünyayla bir mücadele hali olarak değil, aynı zamanda kişinin kendisiyle bir mücadele hali olarak da ele almamız gerekir. Hiçbir zaman ırkçı olarak adlandırıldığımı düşünmüyorum ancak çocukluğumdan beri ırkçılıkla kirlendiğimi ve bundan ancak sürekli mücadele ederek kurtulabileceğinizi söyleyebilirim. Bir ara, Üçüncü Dünya’dan, o zamanki kolonilerden gelen ve bana kötü bir el yazması getiren insanlara karşı fazla nazik olma huyum vardı. Bir Fransıza, bir beyaz adama şunu söylerdim: Kitabınız kötü. Onlara karşı, nezaket gereği kullandığım ama aslında sonradan kurtulduğum belli bir ırkçılığı yansıtan dolambaçlı ifadeler kullandım. Ama hâlâ yaşadığım ve kurtulabileceğim başka ırkçılık düzeyleri de var elbette.”

Irkçılık, insan türü içinde ırkların varlığına ilişkin hatalı varsayımdan yola çıkarak belirli insan kategorilerinin diğerlerinden özünde üstün olduğunu düşünen bir ideolojidir ve bilimsel ırkçılıkla birlikte ortaya çıktığı görülmektedir. Irkçılık, bilimsel ırkçılık olarak da adlandırılır ve bilimin yardımıyla “ırkların” varlığını desteklemeye çalışan bir ırkçılık biçimidir. Başka bir toplumsal kategoriye (farklılık kültürel, etnik veya sadece ten renginden kaynaklanıyor olabilir) yönelik bu düşmanlık, aynı zamanda yabancı düşmanlığı veya etnosentrizm biçimlerine de dönüşüyor. Irkçılığın bazı ifade biçimleri, örneğin ırksal hakaret, ırksal iftira ve ayrımcılık, birçok ülkede suç olarak kabul ediliyor.

Irkçı ideolojiler (Öjeni genetik ve bilimsel miras yasaları aracılığıyla insanları ve grupları mükemmelleştirmenin mümkün olduğunu iddia eden ahlaksız ve sözde bilimsel bir teoridir. Öjeniciler, “ırksal gelişme” fikrini desteklemek için........

© Cumhuriyet