Ben bir Köy Enstitülü öğretmenin oğluyum. Babamın, Karacabey’in Fevzi Paşa köyünde toprağıyla ve hayvanıyla kurduğu bağ, çocukluğumun en canlı anılarıdır. Pamuk, kavun, karpuz, soğan eker, yazın pirinç tarlalarında çalışır, evimizin bahçesinde elliye yakın tavuk beslerdi. O tavuklar hastalandığında çaresizlik içinde ölümlerini izlerdik. Daha sonra lise öğrenciliğimde tavukçuluk sektöründe işçi olarak çalışırken kitlesel ölümlerle bir kez daha yüzleştim. İşte o çaresizlikler, beni veteriner hekimlik mesleğine götüren yolun taşlarını döşedi.

Türkiye’de veteriner hekimlik eğitimi, Tanzimat sonrası Batılılaşma çabalarının bir ürünü olarak 23 Ekim 1842’de İstanbul’da Askeri Veteriner Okulu’nun açılmasıyla başladı. Bu tarih, yalnızca bir okulun değil; bilimin, vicdanın, sanatın ve insanlık idealinin doğuşudur.

Cumhuriyetin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk, hayvancılığın ve veteriner hekimliğin bir ülkenin bağımsızlığı ve kalkınması için taşıdığı stratejik önemin farkındaydı. Onun imzasıyla 1936’da kurulan Veteriner İşleri Genel Müdürlüğü, üretimden salgınlarla........

© Cumhuriyet