Günümüz insanları pek bilmezler; ülkemizde 1980’lerde düzen karşıtı gösteriler düzenleniyor; gençler, yetişkinler özgürlük ve demokratik bir yaşam için demokratik biçimde örgütleniyor, gösteriler düzenliyordu. Hep olduğu gibi sağ siyasi-devlet yönetimi katı, ödünsüz uygulamalarını sürdürürken okuyor, öğreniyor, toplanıyor, birbirimizle dayanışma içinde oluyorduk. Bazen birden fazla demokratik kitle örgütünde yer alıyor, direniş örgütlüyorduk. Bugünlerde Hacettepe Üniversitesi Konservatuvarı’nda dolayısıyla Devlet Tiyatrosu’nda yaşanan o yıllardan bir anı geldi aklıma.

1979’da Bülent Ecevit’in başbakanlıktan ayrılıp Süleyman Demirel’in hükümet kurduğu günlerde ivedilikle Devlet Tiyatrosu’ndan Ergin Orbey, Devlet Opera Bale’den Gürer Aykal görevden alındılar. Devlet Tiyatrosu’nun adayı belliydi; Bülent Ecevit’in görevden aldığı Cüneyt Gökçer. Daha önce 23 yıl genel müdürlük yaptığı makama hızla atandı. Direniş başladı. Önce o yıllarda yönetmen, oyuncu, tasarımcı olarak sözleşmeli çalışanlar maaşlarını almak üzere Küçük Tiyatro’daki muhasebe müdürlüğünün merdivenlerinde hızlıca imza kampanyası başlattılar. İstekleri Ergin Orbey’in göreve devam etmesiydi. İmza listesiyle cumhurbaşkanı, başbakan ve kültür bakanına başvurdular. Listede sağcısından solcusuna tüm sözleşmelilerin imzaları vardı.

Aynı günlerde tiyatroda örgütlü dernek yöneticileri Cüneyt Bey’e yazılı ve sözlü olarak isteklerini ilettiler. Bu eylem bence ülkemin demokrasi tarihinde örneği pek görülmemiş bir şeydi. Cüneyt Gökçer ağırlığındaki bir sanatçı kişiliğin, 20 küsur yıllık bir bürokrat kimliğin odasına girenler, hemen hepsi konservatuvarda onun öğrencisi olmuş insanlardı. Gayet uygar bir dille kendisine “Genel müdürlüğü, sevdiği bir öğrencisi de olan Ergin Orbey’e bırakması, kendisinin baş rejisör olarak tiyatroya katkıda bulunması” şeklinde........

© Cumhuriyet