Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*)

Άνοιξη του 1951. Η τελευταία τάξη του Λυκείου Κοραής Ηρακλείου πραγματοποιεί την ετήσια εκδρομή της στην ανατολική Κρήτη. Κάποια αγόρια περιεργάζονται στην αποβάθρα του λιμανιού στον Άγιο Νικόλαο την επιβίβαση πολλών ανθρώπων σε ψαροκάικα. «Που πάνε όλοι αυτοί;» ρωτάει έναν ψαρά ο 18χρονος Σπύρος. Η συγκοινωνία της πόλης με την Ελούντα, γινόταν μόνον ακτοπλοϊκά καθώς ο δρόμος δεν είχε ακόμη διανοιχτεί. Ξεφεύγοντας από την επιτήρηση των καθηγητών τους, πέντε-έξι αγόρια αγκαζάρουν κι εκείνα ένα ψαροκάικο για να εξερευνήσουν τα μεραμπελιώτικα ακρογιάλια τέσσερα μόλις μίλια βορειότερα, μέχρι τον όρμο του Πόρου και το Τραχίλι, εκεί που στα ζαφειρένια νερά τους πριν από χιλιάδες χρόνια η μινωική θεά Βριτόμαρτυς απολάμβανε τα λουτρά της. Ίσως αυτό το ψαροκάικο για τον δεκαοκτάχρονο τότε Σπύρο να μην ήταν όπως για τους άλλους συμμαθητές του μια απλή σύμπτωση. Ήταν μάλλον η «Αργώ του πεπρωμένου» του, αφού ακριβώς 20 χρόνια μετά, η μοίρα θα τον ξανάφερνε και πάλι σαν παραμύθι, στα ίδια ομηρικά ακρογιάλια για να ταυτίσει καθοριστικά και τελεσίδικα την υπόλοιπη ζωή του μέχρι το τελευταίο μεγάλο ταξίδι του, από αυτό το τοπίο που το μετεφηβικό ένστιχτο οδήγησε τους νεανικούς βηματισμούς του.

Ο εκλιπών Σπύρος Κοκοτός, ο κυρ Σπύρος ή ο καπετάν Σπύρος για όσους τον γνώρισαν, από σήμερα διαβαίνει στην αιωνιότητα με το ύστατο χαίρε στον τόπο που αγάπησε, ανέδειξε και ταυτίστηκε μαζί του, την Ελούντα. Έχοντας το μοναδικό προνόμιο να έχει κατακτήσει εν ζωή με το έργο του αυτή την αιωνιότητα, ήταν από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις δημιουργικών φυσιογνωμιών που συνδέθηκαν τόσο πολύ με έναν τόπο. Το παρθένο και ανέγγιχτο παράκτιο τοπίο της Ελούντας των αρχών της δεκαετίας του ’70, στο οποίο έδωσε τα διαπιστευτήριά του τόσο σαν αρχιτέκτονας όσο και σαν επιτυχημένος πρωτοπόρος του ποιοτικού τουρισμού στη χώρα μας, στάθηκε γι’ αυτόν τόσο ταυτισμένο μαζί του, όπως η Αλεξάνδρεια με τον Καβάφη, όπως το Δουβλίνο με το Τζέϊμς Τζόις ή το Παρίσι με το Μαρσέλ Προυστ για να κάνουμε μια λογοτεχνική αναγωγή. Αυτός ο τόπος που δικαιωματικά «κατέκτησε» και τελεσίδικα ταυτίστηκε μαζί του σαν το χρονικό ενός παραμυθένιου θρύλου, στάθηκε η Ιθάκη της ζωής του που έδωσε σ’ εκείνον το ωραίο ταξίδι και στον τόπο μια........

© Cretalive