Γράφει η Ελίνα Φαρσάρη

Το αρχαίο ελληνικό δράμα του σήμερα είναι πρόκληση. Όπου κι αν το δεις. Στην Επίδαυρο ή στα Ενετικά Τείχη του Μεγάλου Κάστρου. Είναι πρόκληση για τον θίασο, για τον σκηνοθέτη πρωτίστως και - επιτρέψτε μου - για τον θεατή. Ο μη εξοικειωμένος θεατής μένει, πολύ δικαιολογημένα, στην υπόθεση και στερεί από τον εαυτό του την πραγματική απόλαυση, γιατί το αρχαίο ελληνικό δράμα είναι θεατρικό είδος με ιδιαίτερες απαιτήσεις, ακριβώς λόγω της φόρμας που υπηρετεί και της ελλειπτικής θεατρικής σύμβασης. Στη διάσταση αυτή εδράζεται η πιο συνηθισμένη συμβουλή που απευθύνεται στους θεατές της αρχαίας τραγωδίας αλλά και κωμωδίας. Ο θεατής πρέπει να πάει στο θέατρο προετοιμασμένος, διαβασμένος. Για την υπόθεση, για τη δομή του κειμένου, για τον ρόλο του χορού για το υπόβαθρο του μυθολογικού κύκλου πάνω στο οποίο εδράζεται η κάθε παράσταση, για τις καινοτομίες που ο δραματικός ποιητής εισήγαγε στην εποχή του. Από την άλλη, ο μυημένος στο είδος θεατής είναι πολύ αυστηρός κριτής, γιατί από τη θέση του στην πλατεία “ακτινογραφεί” τη σκέψη και την ικανότητα του σκηνοθέτη.

Το αρχαίο ελληνικό δράμα δεν έχει ανάγκη τα εντυπωσιακά εφέ, ούτε τον ρεαλισμό της βίας ή του έρωτα. Στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου δεν θα δεις μάχες, δολοφονίες ή παθιασμένες ερωτικές περιπτύξεις. Αν τύχει να δεις κάτι τέτοιο, τότε δεν είναι (νομοτελειακά) αρχαίο δράμα, είναι θρίλερ, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Όταν έγινε γνωστό πως η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ηρακλείου θα ανέβαζε τις “Τρωάδες” είχα πολλούς λόγους να βρεθώ στο ανοιχτό θεατράκι της Πύλης Βηθλεέμ. Όχι μόνο προσωπικούς, επειδή έναν από τους ρόλους είχε αγαπημένη μου φίλη, ή επειδή ο Ευριπίδης είναι........

© Cretalive