Του Θανάση Γιαπιτζάκη

Επιτέλους κι ένα γιορταστικό τραπέζωμα που το κάνουμε όχι για τιμήσουμε κάτι αυτή τη μέρα, αφού δεν έχει σχέση με τους επαναστάτες ήρωες του Εικοσιένα ούτε με τον ευαγγελισμό της Μαρίας που θα γινόταν Θεοτόκος, αλλά με την οικογενειακή τέρψη κι ευτυχία.

Στα τραπέζια όλων, ανάμεσα στα πολλά άλλα, ένα ψάρι. Δεν φαίνεται - γιατί είναι μεγάλο. Τα κομμάτια του όμως ξαρμυρισμένα, παναρισμένα, τηγανισμένα, και ευπαρουσίαστα στην κεντρική πιατέλα, έρχονται κάθε 25η Μαρτίου «για να τηρηθεί το έθιμο». Ένα έθιμο υπαγορευμένο από την Εκκλησία που θέλει η χαρά, όπως την εννοεί αυτή, να μετατρέπεται σε ψάρι , τριγυρισμένο όπως είπαμε από άλλα εδέσματα. Είναι το μόνο που συμβολικά μπορεί να σπάσει τρεις φορές την αυστηρή τήρηση της Σαρακοστής. Εκτός από τη μέρα του Ευαγγελισμού, οι άλλες δύο είναι ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων και η Μεγάλη Πέμπτη, σε ανάμνηση του Μυστικού Δείπνου του Ιησού Χριστού. Τα ψάρια κυνηγιούνται αυτές τις μέρες και χάνουν τις ζωές τους, «αλιεύονται» το λένε οι άνθρωποι, εξαιτίας του ονόματός τους στα αρχαία ελληνικά «ιχθύς» - που τα αρχικά τους στα πρώτα δύσκολα χριστιανικά συνθηματικά χρόνια έκρυβαν τις λέξεις Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Σωτήρ για τους ανθρώπους, όχι για τα ψάρια.

Κι εδώ, αφού τα είπαμε, αρχίζουν οι ενστάσεις. Πότε άραγε θα χωρίσουν η Εκκλησία και το Κράτος, αν........

© Cretalive