Karnemi eve götürdüm ve başta anneannem olmak üzere herkes başımı okşadı. Babam işten 6 sularında geldi. Karnemi inceledi, bir “Aferin” de ondan aldım. Ama başımı okşamadı. Elimden tuttu, “Talay Apartmanı”nın kapısına götürdü. Orada gıcır gıcır üç tekerlekli bir bisiklet duruyordu. Sonradan öğrendim, babam bisikleti yaklaşık bir hafta önce ülkesine kesin dönüş yapan Amerikalı bir aileden satın almıştı. Taş gibi bir bisikletti ve Ankara’da örneği yoktu. Sümer Sokak’ta bir aşağıya bir yukarıya hava atarak pedal çeviriyor; diğer çocukların hayranlıkla ve belki kıskançlıkla bakışlarını zevkle ve biraz da kibirle izliyordum. Birkaç gün sonra bisikletimin benzerine çocukluk arkadaşım Oya Germen de sahip oldu. İlk karne hediyemi çok ama çok sevmiştim.

O zamanlar karne hediyeleri çok önemliydi. Tabii erkek çocukları için bir de futbol topu revaçtaydı. Kız çocukları için ilk karne hediyesi bebek veya hatıra defteri olurdu.

Devir çabuk değişiyor. Oğlum Rehacan’ın ilk karnesi için hediyeyi kendisine bıraktık: Oda Lego seti tercih etti. Okullar kapandı, karne heyecanı dorukta... Tüm yıl boyunca derslerine çalışan, ödevlerini yapan, sınavlara giren çocuklar tatili büyük bir sabırsızlıkla........

© CNN Türk