Kendimi bildiğim andan itibaren zeytin toplamaya başladım. Zeytin gerek yağ olarak, gerekse sofralarımızın katığı olarak hayatımızın vazgeçilmeziydi. Evde yiyecek hiç bir şey yoksa tabağa bir miktar zeytinyağı koyar, üzerine bir miktar tuz serperek ( varsa kırmızı toz biber de ekleyerek) ekmeği banarak yer ve karnımızı doyururduk.

Bunun yanında Bodrum Mazı Köyü’nde evimizin hemen yanı başında yer alan asırlık zeytin ağacı(1997 Atlas Dergisi Temmuz sayısında yer almıştı.) Gölgesinde serinleyip, komşu çocuklarla çeşitli oyunlar oynadığımız, dallarında salıncaklar kurduğumuz. Bir ulu ağaçtı.

KAÇ KİŞİNİN ”BENİM DEDİĞİ” , GERÇEKTE İSE KİMSENİN OLMAYAN ZEYTİN AĞACI…

Hukuki olarak sahibi olmasam da o benim zeytinimdi. Kim bilir bugüne kadar kaç kişi benim dedi. Sonbaharda rüzgârla ağaçların dibine dökülen zeytinleri toplamak, biz çocukların temel görevlerinden biriydi. Her birimizin eline küçük bir sepet verilir, başkası toplamadan sabah erkenden zeytinlerin........

© Bodrum Gündem