Yıl 1914... Mustafa Kemal, Sofya’da Askeri Ataşe’dir. Cephede görev almak üzere, yaptığı başvuru kabul edilir. İstanbul’a döner, Sirkeci’de trenden iner. ★★★ Doğduğu yer Selanik, Balkan Savaşı’nda, tek kurşun atılmadan Yunanistan’a terk edilmişti. Annesi ve kız kardeşini İstanbul’a getirtmiş, Beşiktaş Akaretler’de bir eve yerleştirmişti. Zübeyde Hanım, oğlunu görünce ağlamaya başlar. ★★★ 25 Şubat 1915... Mustafa Kemal, görev yeri Çanakkale Eceabat’a gelir. ★★★ Cephede birlikleri dolaşır. Balkan Savaşı’ndaki utancı hiç kimsenin yaşamak istemediğini, subaylarına kesin bir dille emreder. ★★★ 1 Mayıs 1915... Mustafa Kemal, birlik komutanlarını Kemalyeri’nde karargâhında toplar. Özetle şu emri verir: “İçimizde ve komuta ettiğimiz askerlerimizde, Balkan Savaşı utancının tekrarını görmektense, burada ölmeyi istemeyenlerin bulunacağını asla kabul etmem. Eğer böyle kişilerin olduğunu görürseniz onları derhal kendi ellerimizle kurşuna dizmeliyiz...” ★★★ 1914’te yarbay rütbesinde Sofya’da Askeri Ataşe iken, “Subay ve Komutanla Konuşmalar” adlı kitap yazar. Balkan felaketine neden olan komutanları şiddetle eleştirir. Ve der ki: “Ordunun can damarı olup, birçok geleneklere bağlı olarak gelişen ve tam olgunlaşan askeri disiplin duygularını, bugün Osmanlı Ordusu subayları içinde, gerçek anlamda görmeyi istemek, insanın ruh halini bilmemek demektir.” ★★★ Bu söz... Türk tarihinin imbiğinden damıtılarak süzülen, kanla yazılmış gerçeğin özetidir. Ve bu söz... Askerlik sanatından uzaklaşmış, siyasete bulaşmış bir ordunun durumunu tüm çıplaklığıyla yansıtır. ★★★ 34 yaşındaki Mustafa Kemal, aynı kitapta: “İnsanların........

© Bizim TV