Sevgili gazetem Cumhuriyet, dün 101. yaşına girdi! Paris’te sergim açıldığı için katılamadım. İlk yazı dizim bu sayfalarda 1987’de yayımlanalı 38 yıl akıp gitmiş. Değerli büyüğümüz Alev Coşkun’u ve sevgili genel yayın yönetmenimiz Mine Esen’i telefonda kutladım. Siz değerli okurlarımızın candan katkıları olmasa Cumhuriyet’in direnci ve evrensel referans gazetesi olma vasfı süremezdi.

Ülkenin içine çekildiği şiddet sarmalı giderek çirkinleşiyor. Bu şiddet ortamı dört ana kola ayrılıyor ve her biri, birbirini tetikleyerek çoğaltıyor. İlki, kadınlara yönelik bitmek tükenmek bilmeyen erkek şiddeti. İkincisi, sokakta ve özellikle trafikte zavallılıklarını kin ve şiddetin merkezine oturtarak kimlik ispatı yapmaya çalışan magandalar. Üçüncü şiddet kolu, hayvanlara ve çocuklara yönelik tiksindirici ve sonucu ölüm ve tecavüze kadar giden vahşi uygulamalar. Dördüncü ise politik tahammülsüzlüklerin ve siyasi gerilime teşvik eden kimi liderlerin adeta köpürttükleri şiddet.

CHP Genel Başkanı Özgür Özel’e yönelik saldırıyı yapan Selçuk Tengioğlu’nun nasıl bir cani olduğunu anlamak çok uzun bir süre almadı. Bundan 21 yıl önce, 17 ve 19 yaşındaki iki çocuğunu acımasızca öldürebilmiş olan bu insan müsveddesi, 2020 yılında ne hikmetse salınmış. Hukuken bunun nasıl gerçekleştiğini biri lütfen bize anlatsın. İçimi yakan bir beyan okumuştum geçmişte, kızına tecavüz eden bir baba “O ağacı ben diktim, tabii ki ilk meyvesini ben yiyeceğim” diyordu. Acaba bu “baba” da bu çocukları ben ürettim demek ki canlarını da alabilirim, diye mi düşündü? Özel’e olan saldırı çok daha vahim olabilirdi. Kendi çocuklarını öldürecek kadar canileşen bir zorba, Türk siyasetinin yeni güven limanı Özgür Özel’e de büyük bir zarar verebilirdi.

Bu tür insanların hesaplayamadıkları, geçmişi ve tüm seçmen profili itibari ile CHP’nin buna benzer saldırılardan ürkmeyen, tersine daha da kenetlenecek bir parti olduğu! Özel’e büyük geçmiş olsun derken Türk halkına da aynı temennilerimi iletiyorum. İmamoğlu ve Özel önderliğindeki........

© Bizim TV