Zombi figürü sinema tarihinde her zaman içinde bulunduğu çağın ruhunu, krizlerini ve bastırdığı korkuları görünür kılmak için kullanıldı. İlk filmde (28 Days Later, 2002) bu bastırılmışlık öfke formunda patlamıştı. 11 Eylül sonrası dünyanın çöküş anksiyetesi, kolektif şiddet arzusu ve kontrolsüz beden imgeleri Boyle’un estetik tercihlerinde hayat bulmuştu. Geçtiğimiz hafta yayınlanan yazımızda, “28 serisi”nin zombiyi sadece bir canavar değil, sistemin bastırdığı öfkenin sembolü olarak nasıl yeniden kurduğunu tartışmıştık. Ve şimdi sırada 28 Years Later var. Artık sadece öfkenin değil; hafızanın da çöktüğü bir evrendeyiz. Film, hatırlamanın yükünden kaçan bir toplumda, unutmanın nasıl yeni bir virüs gibi yayıldığını gösteriyor. Zombilerin yerini bu kez biz alıyoruz: geçmişi silen, çöküşle uzlaşan, kendi içindeki ölüyle yaşamaya alışmış insanlar. Bu yazıda, serinin yeni anlatısının sinemasal evrenine ve unutmanın kolektif bir patolojiye dönüşümüne yakından bakacağız.

Boyle’ın yönetmenliğe, Garland’ın ise senaryoya dönüşü, ilk filmin taşıdığı aciliyet duygusunu, politik alt metinlerini ve insanlık hâline dair sert sorgulamalarını........

© Birgün