Rekabet; bireylerin, grupların ya da milletlerin henüz kimsenin elde edemediği bir şeye ulaşmak için çaba göstermeye başlamasıyla ortaya çıkmaktadır (Listra, 2015: 25). Tarafların çıkarları arasındaki farklılık arttıkça gerilim ve çatışmalar da artmaktadır. Yani rekabet, aktörlerin amaçlarına ulaşmaya çalışırken aralarındaki çıkar çatışmalarından kaynaklanan bir gerilim durumudur (Eriksson, 2008). Rekabetçi paradigma, kurumların hayatta kalmasının ve devamlılıklarının rekabet gücünü geliştirmesine bağlı olduğunu ifade etmektedir.

Rekabet içinde ‘rakip’ ve ‘düşman’ arasındaki farka vurgu yapmak gerekir. İki takım- yani Galatasaray ve Fenerbahçe birbirine rakiptir ancak düşman değildir. Çünkü, düşman bir tehdit unsuru olarak yok edilmesi gerekir; aksi takdirde onun sizi yok etme durumu söz konusu olur. Birbirlerinin var olma sebebi olan iki takımın böyle bir sürece girmiş olması kabul edilebilecek bir durum olmadığı gibi, süreci yönetenlerin kişisel stratejik hataları olmakla birlikte büyük bir yanlışın vereceği zararların anlaşılmasına da engel olmaktadır. “Ne olursa olsun kazan!” düşüncesi, futbolda “gerçek olan” ile “ideal olan” arasındaki farkı açıkça belirginleşmektedir.

Futbolda rakibin yok edilmesi değil mağlup edilmesi gerekmektedir. Bunun nasıl olacağı ise; teknik direktör, futbolcu ve oynanacak oyunun taktiksel bütünlüğünden önce-tarihsel derinlikteki kültürel kodlarda ve tarihsel birikimin içinde bulunmaktadır. Böylelikle rekabetin ahlak-etik kurgusu ortaya çıkacağından takımlar yıpranmaz.

Bu tarihsel süreç içinde galip gelme stratejisi sanatıdır. Çünkü, oyununda temel gayesi rakibi imha etmekten ziyade, rakibi taktiksel prensipler üzerinden kuşatarak maçın kazanılması hedeflenmektedir. Ama,........

© Birgün