Bir gün bir gün bir çocuk

Eve de gelmiş kimse yok!

Açmış bakmış dolabı

Şeker de sanmış ilacı

Yemiş yemiş bitirmiş

Akşama sancı başlamış…

İşte ne geliyorsa başımıza o ilacı şeker sanmamızdan geliyor.

Çocukken söylediğimiz bu ibretlik şarkı mini bir hayat dersi adeta.

Yaşamdaki tüm yanılgılarımız bu “sanma” belasından geliyor başımıza.

“Sanmak” oldukça bireysel bir tutum. Yani başkasını da suçlayamıyorsunuz.

Ama ilacı da hep şekere benzetiyorlar şu hayatta değil mi?

Bizim için en zararlı ve en tehlikeli şeyler büyük bir kandırmaca ile sunuluyor bize.

Yani biz öyle “sanalım” diye çok çabalıyorlar.

Koca bir tiyatro edebiyatı aslında bu sanmaların üzerine yazılan oyunlarla doludur.

Oidipus kehanetin gerçekleşmemesi için gerçek anne babası sandığı insanlardan kaçar ve böylece........

© Aydınlık