Bir akademisyen büyüğüm ile ara ara kahve sohbetlerimiz olurdu.

Evinde buluşmak ona kolaylık olur, her köşesi kitap dolu olan
evi bana da keyifli gelirdi.

Yine öyle bir gündeyiz,

kapı çaldı ve bir kargo geldi.

Paketini balkonunda açmasını anlamıştım,
toz ve gözle görünmeyen börtü böcek için. Ama adres kısmını itinayla kesmesi ilgimi çekmiş ve sormuştum,

adresin sipariş zincirine girdi nasılsa niye uğraşıyorsun diye.

Verdiği cevap etkileyici idi.

Benim boşverdiğim an, benim en zayıf düştüğüm an demektir diye.

Haklıydı ve anlamıştım ki,

bu da bir disiplin ve kültür idi.

Dün okuduğum bir haber

İnstagram kullanımında

Hindistan, ABD, Brezilya ve Endonezya'dan sonra

58 milyon kullanıcı ile dünya beşincisi ama nüfusa oranla dünya birincisi olduğumuzu yazıyordu.

Şaşırmamak mümkün değil.

Hele hele endişe etmemek hiç mümkün değil.

Çünkü düşünsenize,

hassasiyetlerimiz, yediğimiz içtiğimiz, alışkanlıklarımız, düşüncelerimiz

kısacası her şeyimiz bir şirketin elinde.

Yoldan geçen bir adam bize

senin çocukların mezuniyet fotoğraflarından bana da ver dese

adama kızar hadi oradan deriz.

Ama sosyal medya olunca hiç düşünmeden arka arkaya paylaşıyoruz.

Hem de her şeyimizi.

Nerede ne yiyoruz, çocuklarımız hangi okullara gidiyor, hangi takımı tutuyoruz, hangi görüşe yakınız, kimlerle arkadaşız, kullandığımız kelimeler, cümle yapımız,

hepsi artık birer veri.

Bazılarımız aman canım beni kim ne yapacak ya da
benim gizlim saklım yok diyebilir

ama eğer

sen bir veri olduysan

kolayca........

© Aydınlık