1. Σε αυτή τη βαλκανική ευρωπαϊκή χώρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πεθάνουμε από πλήξη. Ο πρώην πρωθυπουργός με το όνομα σύμβολο για την παράταξή του, Κ.Καραμανλής, σε πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση, έθιξε ζητήματα της πολιτικής και θεσμικής κρίσης, για τα οποία τα λεγόμενα αριστερά κοινοβουλευτικά έδρανα μας έχουν ταράξει όχι μόνο στη νομιμότητα, σε μια δηλαδή «καθωσπρέπει» και εντός πλαισίων του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού αντιπολίτευση, αλλά και στη σιωπή. Σιωπή δια της απραξίας, σιωπή στη κατεύθυνση της προσμονής της δευτέρας παρουσίας κ.α. Γι’ αυτό άλλωστε καταγράφονται ως αντισυστημικές, ανεξαρτήτως του πόσο πράγματι (δεν) είναι, και επικοινωνούν με αισθήματα αμφισβήτησης, δυνάμεις με πολύ πιο θολό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα (π.χ. Πλεύση Ελευθερίας) ή ακόμη και ακροδεξιό- λαϊκίστικο (Ελληνική Λύση).

Ο Καραμανλής, αφού έκανε λόγο για το ανεξέλεγκτο των ισχυρών και για την χειραγώγηση των θεσμών, πέρασε στην έννοια της κρίσης, συμπεριλαμβάνοντας και την Ευρώπη. «Κρίση απαξίωσης, κρίση απονομιμοποίησης, κρίση αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου και του πολιτικού συστήματος». Είναι σαφές ότι ο Καραμανλής τα παραπάνω τα ομολόγησε όχι μόνο γιατί είναι αλήθεια, αλλά γιατί κυρίως αναζητείται λύση εντός συστήματος και εκτός Μητσοτάκη. Βρισκόμαστε πράγματι σε μια βαθιά κρίση αξιοπιστίας, όπου κανένας δεν πιστεύει κανέναν, κανένας δεν πιστεύει –όπως πίστευε τουλάχιστον έως σήμερα- σε θεσμούς και δεν προσδοκά ένα καλύτερο αύριο. Οι προσδοκίες εξαντλούνται στην αναζήτηση του καλύτερου από τους χειρότερους κυβερνήτες. Είναι κατανοητό ότι η προεκλογική συζήτηση έχει ξεκινήσει, χωρίς προκήρυξη εκλογών.

2. Η ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος αναδεικνύεται καταρχάς από την αδυναμία της ΝΔ να κρατήσει τις υπάρχουσες κοινωνικές-εκλογικές συναινέσεις με στόχο την εξασφάλιση της αυτοδυναμίας Μητσοτάκη και την τρίτη πρωθυπουργική θητεία. Εμφανίζεται με τις ρητές και «διπλωματικές» εσωτερικές τριβές, με τις φυγόκεντρες τάσεις και δυνάμεις προς τα ακροδεξιά, με την απειλή του υπό διαμόρφωση κόμματος Σαμαρά.

Από την άλλη έχουμε μια αντιπολίτευση αμήχανη, εσωστρεφή, αδύναμη, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μακριά από τα άμεσα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και πολλαπλά ένοχη για τα προηγούμενα 15 χρόνια. Στη λεγόμενη –περισσότερο από συνήθεια- κεντροαριστερά με όσες κοινοβουλευτικές μορφές και αν εμφανίζεται αυτή, τα προβλήματα είναι πολλά και οι δημοσκοπήσεις το ίδιο απογοητευτικές με της ΝΔ. Την ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης εισπράττουν και αυτοί συνοδευόμενη μάλιστα από έλλειμμα ηγεσίας(ΠΑΣΟΚ), από πληθωρισμό εσωστρέφειας(ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Αριστερά κλπ), σε τελική ανάλυση από την ανικανότητα να εμφανίσουν την διαφορετικότητα από το παλιό και απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα. Αυτή η «κεντροαριστερή» αντιπολίτευση δεν μπορεί, γιατί πράγματι δεν εκφράζει κάτι το ουσιαστικά διαφορετικό. Ήταν και είναι σπλάχνο του συστήματος, έχει εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές πολιτικές, έχει αποδείξει πολλαπλώς τους δεσμούς της με τους δυτικούς «αφέντες», είναι ευυπόληπτη στην αστική κοινωνία, έχει χορηγούς από αυτή την πλευρά εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους και για αυτό ο πολυφορεμένος φερετζές της διαφορετικότητας έχει πλέον φθαρεί στη λαϊκή συνείδηση.

3. Δυστυχώς από το κάδρο αναξιοπιστίας δεν μπορούν να δραπετεύσουν οι δυνάμεις που τοποθετούνται στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς. Συνεχίζουν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα τα 15 τελευταία χρόνια, σα να μην υπήρξε κρίση και μνημόνια,........

© antapoCRISIS