Okullarda akran zorbalığını ele aldığım son yazıma bugün yine kaldığı yerden devam edeceğim. Konu hakkında ilk yazımda belirttiğim üzere; akran zorbalığı meselesi üzerine anne-baba, eğitmen-öğretmen, tüm eğitim kurumları ve Milli Eğitim Bakanlığı’na büyük iş düşüyor. Ancak buna geçmeden önce, Türkiye’de sıkıntılı, “gelenekselleşmiş” ebeveyn davranışlarına biraz daha eğilmek istiyorum.

Muhakkak herkesin evladı kendisi için önemli, kıymetli. Ne mutlu, öyle olmalı zaten! Ancak ülkemizde ebeveynlerin ekserisi çocukları söz konusu olduğunda adeta bir şuur kaybı yaşayarak, dünyada kendi çocukları dışında başka çocukların da olduğu, onların da bütün farklılıklarıyla tek ve değerli olduğunu unutuyor. Özellikle okul çağındaki çocuklar arasında her birinin ayrı bir birey olması, farklı kültür ve gerçekliklerden gelmiş olmaları zaman zaman çatışmalar, anlaşmazlıklar yaratabilir. Bu da çocuğun akranlarıyla paylaştığı sosyalizasyon sürecinin normal ve olması gereken bir parçasıdır. Oysa bazı veliler böyle hallerde kendi sorunlarını çocukları üzerinden okuyup, meseleyi kişiselleştirerek başkalarının çocuğunu, denge sağlamaya çalışan eğitmen/uzmanları ve pedagojik ilkeleri ezip geçmeye çok heveskâr. Çocuklarını “gözetmek” hususunda bu tür heves ve temayülleri olan anne-babalar, sizlere kötü haberlerim var: Çocuğunuz eksiğiyle-fazlasıyla yalnızca ve en çok size özel. Dünyada başka ana-babadan olma milyarlarca farklı çocuk var ve onlar da eksiğiyle-fazlasıyla kendine göre eşsiz, orijinal. Ayrıca çocuğunuzu içinde olduğunuz ve/ya olmayı düşlediğiniz hangi kulvarda, hangi hedeflerle başkasının çoluk çocuğu ile kıyaslıyor ve her konuda en önde olmasını istiyorsanız, bilin ki etrafta her zaman sizin yavrunuzdan daha iyisi, daha olanaklısı, daha başarılısı, daha güzeli, daha yeteneklisi, daha zekisi olacak. Tıpkı kendi yaşamlarınızda,........

© Anayurt