Bu haftanın başında, mesai sonrası Kızılay’ın en işlek caddelerinden birinden üzerime çökmüş günün tortusuyla yürürken para çekmem gerektiği aklıma gelince yakında gördüğüm ATM’ye yöneldim. O esnada bankanın cadde ve sokağın kesiştiği noktasında park halinde bir aracın arka tamponu altında kafası, öylece baygın yatan 50-60 yaşlarında üstü başı kirli perişan bir adam olduğunu farkettim. Etrafıma bakındım. İnsanların çoğu görüp orada yatan bir insan değilmiş de, park dubasıymış, görünen manzara olağanmış gibi öylece geçip gittiler tepkisiz. Bazısı da görüp uyanan refleksini başarıyla söndürüp alenen görmezden gelip geçti. İçim rahat etmedi. Belki sara krizi geçirmiş, belki çok içip sızmış biri, belki bayılmış bir sebeple; ama ne fark eder? Neticede yardıma ihtiyacı olduğu belli bir insan, tehlikeli bir pozisyonda yığılmış kalmış. 3-4 metre uzağında bekleyip aradım 112’yi, konumu paylaştım. Beklerken yalnızca 20-30 yaşlarında bir adam elinde bir poşet soda oradan geçerken adamı uyandırmaya çalıştı. Uyandırdı, soda ikram etti. Bir şeye ihtiyacı olup olmadığını sordu ve gitti. Bekçiler geldi sonra; bilgi verdim ve ayrıldım oradan.

Psikoloji literatürü Kitty Genovese cinayeti sonrası bilimsel olarak irdelenen “seyirci etkisi”ni yarım yüzyılı aşkın bir süredir anlatıyor; ama mesele artık mevcut toplumsal yaşantımızın alışıldık bir parçası olmuş bir durumda. Komşusunun elektrik süpürgesi gürültüsüne sosyal medyada ateşli yergiler dizen........

© Anayurt