Bu kabulde, donanmanın silah gücü kadar olmasa da telgraf, saat, teleskop ve buharlı lokomotif gibi sanayi ürünleriyle ilgili yapılan sunum da etkili oldu. Japonlar, sunum sonrasında, Batıyla aralarında silah teknolojisi dışındaki alanlarda da uçurum olduğunu fark ettiler.

1854 yılında yapılan anlaşmayla Japonya, limanlarını batılılara açarak, gümrük vergisi oranlarını belirleme hakkını onlara bıraktı. Anlaşmadan sonra piyasa ithal mallarla dolduğundan, yerli üreticiler iflas ettiler. Şogun, ithalata devam edilebilmesi için ek vergiler koyunca geniş kesimler fakirleşti. Netice de ekonomi çöktü.

1867 senesinde başlayan isyanlar şogunluk rejiminin devrilmesiyle sonuçlandı. (Bu darbeye kadar imparator sembolikti, yönetim şogun denilen en güçlü samuray komutanın uhdesindeydi.) İmparator Meji, halkın ve genç samurayların desteğiyle idareyi devraldı. (1854-1867 yılları arasındaki Japonya, serbest pazar ekonomisini benimseyen geri kalmış ülkelere neler olacağının güzel bir örneğidir.)

Meji, sanayileşmeyi başlattı. Kısa sürede ülkenin her tarafına ipek fabrikaları, sanayi bölgeleri, kömür ve çelik işletmeleri, elektrik endüstrileri ve makine üreten tesisler kuruldu. Savunma sanayine öncelik verildi. Batıdan alınan makinelerin beraberlerinde yüzlerce uzman getiriliyordu.

Bu dönemde, kalkınmayı engelleyen kültür kodlarını dönüştürmek için müfredat değiştirildi. Konfüçyüs doktrinini esas alan eğitim sistemi nedeniyle, tüccarlar, çıkarcı kabul edilerek aşağılanıyordu. Japonlar, gürültülü çalışan makinelerin insanların ruhlarını tüketeceğine inandıklarından, fabrikalarda çalışmak istemiyorlardı.

Örnek olması için,........

© Analiz