İnsan yaş aldıkça, geçmişe, anılarına ve tabii çocukluk arkadaşlarına daha çok bağlanıyor. Ben çocukluk arkadaşlarımla olan bağlarımı koparmadım. Bizim çocukluğumuz şimdikiler gibi, televizyon izleyerek, bilgisayar oyunlarıyla yalnızlaşarak geçmedi. O zamanlar böyle teknolojiler yoktu ama, hayal gücümüz ve arkadaşlarımızla doğrudan iletişimimiz vardı. Şimdiki çocuklar için artık unutulmaya yüz tutmuş, ama bizim hiç unutamadığımız, bahçe ve sokak oyunlarımız vardı.

O günleri andığımız arkadaşlarımla konuşurken, aramızdaki “ mızıkçı ve zorba “ arkadaşlarımızı da anarız. Ve ne yazık ki, büyüdüklerinde de hala mızıkçı ve zorba olduklarını öğrenmek, hiç birimizi şaşırtmaz! Demek ki insan; “ 7’ sinde neyse, 70’ inde de o oluyor! “ Ne demişler: “ Can çıkar, huy çıkmaz!........

© Akdeniz Gerçek