Sabahın o ilk ışıklarıyla uyanıp da banyodaki aynaya baktığın oldu mu hiç?

Gerçekten baktın mı?

Gözlerinin çevresinde, gülümsediğinde biraz daha belirginleşen o incecik çizgiler...

Ellerini uzattığında, bir zamanlar koşarken, tutarken, kavrarken tanıdığın o güçlü hatların yerini alan, damarları biraz daha kabarmış, derisi biraz daha incelmiş eller...

Tanıdık mı geliyorlar sana? Yoksa ayna, seninle artık eski samimiyetini kaybetmiş, sana yabancı bir hikâye mi fısıldıyor?

O genç yüz, o ateşli bakışlar, o "dünyayı yerinden oynatırım" cüreti... Nereye gitti?

Daha dün değil miydi o parkta koştuğun, gözlerinde sınırsız ufuklar, kalbinde fırtınalar kopan günler?

Şimdi ise otobüste bir genç yerini kalkıp verdiğinde, içimizde garip bir buruklukla karışık bir minnet...

Belki de bir merdiveni çıkarken nefes nefese kaldığımız ilk an, o "Ben mi yoruldum?" şaşkınlığı...

Gençlik hayalleri, şimdi neredeyse tozlu bir albümdeki fotoğraflar kadar uzakta. O albümü karıştırırken, parmakların fotoğraftaki gülümseyen yüzle, şimdi aynada gördüğün yüz arasında gidip gelirken, içinden hangisi daha gerçek? diye sormuyor musun?

O "eski ben"... Cesareti kırılmamış, düşmekten korkmayan, en küçük sevinci bile kocaman bir bayrama çevirebilen... Nerede? Kayboldu mu?

Yoksa bu yorgun bakışların, biraz ağırlaşmış adımların altında, hâlâ bir yerlerde, derinde,........

© Akasyam