Hayat, her zaman umduğumuz gibi yumuşak dokunuşlarla gelmez insana. Bazen beklenmedik bir söz, bazen yarım kalmış bir hayal ya da bir veda, kalbimizin en derin yerini acıtır. Kalp kırıldığında, sesini çıkarmaz. Ne bir çığlık duyarız, ne de bir uyarı… Ama içimizde sessizce parçalanır. Sessiz ama güçlü bir çöküştür bu. Yine de… kırık olsa da atmaya devam eder.

İnsan kalbi gariptir. Aynı yerden defalarca kırılır ama hâlâ sevebilir. Hâlâ umut edebilir. İşte bu yüzden en kırgın insanlar bile en derin sevgileri taşır içlerinde. Çünkü gerçek sevgi, kırılganlıkla beslenir. Kırık kalbin her atışı, hayata tutunmaya çalışan bir cesaret öpücüğü gibidir.........

© Akasyam