Ummuhan ile öğle yemeği arasına çıkmıştık. Bahçede sandalyesine kurulmuş müdürümüz nam-ı diğer Ayı Galip elini sallayarak beni çağırdı. O arada odacı Bektaş Efendi’den de köşedeki sandalyeyi kapıp getirmesini istedi. “Ayı Galip’in muhabbeti hiç çekilmez” diye düşünürken Bektaş sandalyeyi, koşar adımla getirdi. Tam oturmaya hazırlanırken bizim müdür sandalyeye ayaklarını bir güzel uzattı. Bir eliyle tesbihi döndürürken diğeriyle göbeğinin muhalefetine karşın zar zor çıkardığı kağıt parayı uzatıp “Faruk” dedi, “Yemekten dönerken bana da bir Samsun alır mısın?” Düşünmeden, “Almam!” dedim, “657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’nda ‘memur amirine sigara almalı’ diye bir madde yok Galip Bey!”

Ankara Üniversitesi Rektörlüğü Muhasebe Müdürü Galip Bey yanıtıma şaşırdı ama çabuk toparladı: “Allah Allah! Lan oğlum ben bunu arkadaş olarak, kanka olarak rica ediyorum” dedi. “Tamam lan Ayı Galip, o zaman alırım!” dedim ve omzuna dostça vurdum. Galip Bey şaşkın şaşkın bakarken uzattığı parayı aldım, Ummahan ile yola koyulduk. Ummahan “Ayı Galip kincidir, senin yanına bırakmaz! Valla bu adamın sağı solu belli olmaz! Çıkışın çok gereksizdi!” diye söylenirken gülmekten de kendini alamıyordu…

Olayın üzerinden bir hafta geçmişti ki Bektaş,” Galip Bey sizi çağırıyor” dedi. Galip ince uzun masasında sigarasını tüttürürken hemen söze girdi: “Senin o sözlerini içime sindiremedim! Seni süreceğim. Ama delikanlı adam olduğun için seni istediğin bir yere sürmek istiyorum.” Düşünmeden, “Toprak Tarım Reformu Müsteşarlığı Muhasebesi’ne sürün!” dedim. “Hayırlı olsun o zaman” dedi. “Eyvallah” diye yanıtladım. Odaya girmemle çıkmam bir oldu.

Şimdi İsviçre’de yaşayan sevgili Ummuhan ve diğer arkadaşlarım bir paket sigara nedeniyle sürüldüğüme üzüldüler. Benim tesellim de; yeni iş yerine ulaşımın daha kolay........

© Açık Gazete